Lezers! Hier verslagje nummer 3. Vanmorgen is etappe 1 verreden. Om jullie alvast gerust te stellen: we zijn allemaal heelhuids gefinished, zonder lekke banden of ergere calamiteiten. Maar voor ik overga tot het vertellen over de heldhaftige prestaties, eerst een kort intermezzo over onze verblijfplaats, de camping van Lausanne.

Om kort te gaan: de camping is goed! Alles is prima, en hij heeft 1 groot pluspunt: hij ligt aan het Meer van Genève (foto 1)! Mijn dagelijkse wakkerwordmoment met een koude douche is daarom vervangen door een heerlijke koude plons. Teamies met wetsuit hebben al verschillende zwemtochtjes ondernomen.

Vanmorgen hebben we een tatouagesessie gehouden om de concurrentie af te schrikken. Mijn rechterkuit is nu voorzien van een puntig Hellaslogo (foto 2).

Genoeg over randverschijnselen, dat is allemaal bijzaak, het draait hier om de koers! Die officieel geen koers is maar een tourtocht, althans dat is wat we de politie moeten vertellen zou er een controle komen, maar wij weten wel beter.

De stats van etappe 1:
– Totaal 105km, 950 hoogtemeters
– 3 klimmen voor het bergklassement, 1 van de 2e en 2 van de 3e categorie
– 2 tussensprints en een slotsprint
– 35km geneutraliseerd, dus pas daarna hard rijden

's Ochtends bij het verzamelpunt mocht ik de bolletjestrui aantrekken vanwege mijn prestatie op de tijdrit. Vreemd, de bergtrui aantrekken als er nog geen klim verreden is. Maar het voelde wel goed! De groene trui ging bij organisator Philip om de schouders, en de gele bij ene Stephan, de winnaar van de tijdrit. Stephan wist mij later te vertellen dat klimmen meer zijn ding is. Daarnaast heeft hij ook meegesprint om de punten. Laat duidelijk zijn dat het een uitdaging is om deze man te kloppen op welk wielerterrein dan ook.

Het geneutraliseerde stuk is simpelweg rustig warmrijden (foto 3&4). Maar na de gezamenlijke pipi-stop ging het gelijk hard aan. In de aanloop naar de eerste sprint, bergaf, liep het tempo al snel op naar de 60. Voorin zag ik Mark goed zitten, en jawel, hij pakte de eerste echte punten. Hierna volgde al snel de klim van categorie 2, 350m omhoog in 7km. De betere klimmers presenteerden zich voorin. Daarbij ook Wouter, gebrand op het winnen van de bolletjestrui, uiteraard de geletruidrager, en ik kon met de bolletjes om mijn schouders natuurlijk ook niet ontbreken. Er werd aardig doorgereden, en mijn hartslagmeter gaf al snel aan dat er niet veel rek meer in de snelheid zat. Gelukkig leek dat voor de anderen ook te gelden. Na een bocht werd de finish aangekondigd in de vorm van een bruine auto en 2 mensen in oranje hesjes in de verte. Dat zagen Stephan en ik op tijd; de rest iets te laat. We sprintten erom, mijn kuiten ontploften, maar de 2e plaats was binnen en daarmee mijn eerste echte bergpunten. Deze klim was bepalend voor de rest van de rit: we waren nog maar met een man of 20, en de rest hebben we pas aan de finish weer gezien.

De volgende klim werd gewonnen door Wouter die vroeg demarreerde, en ik kon vrij eenvoudig ook daar tweede worden. Mark pakte met overmacht de tweede sprint.

Mijn benen begonnen steeds meer te klagen. De gedachte kwam op dat ik nog nooit zo'n lange koers als dit had gereden, en hierna komen er nog 3. Deze beperkende gedachte en de matheid in mijn benen werden uiteraard vakkundig genegeerd. Bij de derde klim ging ik in al mijn enthousiasme vroeg en hard aan, en dat had ik beter niet kunnen doen. Ik zakte volledig door het ijs, en kon de groep niet meer bijhouden. In rap tempo verloor ik seconden, het leek al gauw een minuut. En dat op 10km van de finish! Er vormde zich een blokje van 5 lossers (Let op lezer! Ik zeg lossers! Geen loosers! Bent u daar nog?) met daarin ook Mark. Hij had bij de eerdere klimmen al met dit bijltje gehakt, aangezien hij in de klim steeds moest lossen en steeds weer knap terugkwam. Dit werd een gevalletje georganiseerd op het tandvlees rijden. Toen we de groep tot 20s benaderd hadden, stroomde er weer wat levenssap in mijn kuiten. Even hard doortrappen en het gat was weer dicht. Dankbaar voor het feit dat de groep op dit stuk niet al te hard had aangezet, maar zonder extra bergpunten, begon ik aan de finale.

Het laatste stuk was voornamelijk rechtuit en af en toe flink dalend. Dit kwam de snelheid ten goede, ik moest af en toe tot de 60 aanzetten om de groep te houden, op hetzelfde tandvlees als zoëven. Bij de slotsprint zag Mark de finish te laat, maar wist nog wel plaats 3 te pakken.

Judith stond ons al op te wachten. 3e bij de dames, die een verkort parcours reden. Na 4min volgde Bert (de goede route gehouden); Daan op 10min (veel gewerkt, maar de rest van zijn groep niet).

Wouter staat 2e in het bergklassement. Aangezien de geletruidrager ook daar de leider is, mag Wouter morgen de bolletjestrui van mij overnemen. Mark heeft volgens eigen berekening recht op de groene trui. Team Hellas rules!

We zitten nu aan een heerlijke pasta met zalm, over en uit dus!

A demain,
Aron