Dag lezers! Ik schrijf jullie vanuit de herberg in Couvet, waar we tot het einde van de wedstrijd zullen bivakkeren. We worden hier vertroeteld door een team van 4 ouders van organisatoren. Het enthousiasme om 60 hongerige fietsers te verzorgen straalt eraf bij deze mensen. 'Plus de fromage! Plus de chocola!' klinkt het in de keuken uit de mond van een soort oma die steeds alle bordjes met proviand aan het bijvullen is.

De etappe van vandaag was als volgt te typeren: 65km rustig inrijden, gevolgd door de bruutste klim van de hele koers: 14km met 850 hoogtemeters, de enige van de buitencategorie. In de eerste 65km zaten nog wel twee sprints, die wederom vakkundig gepakt werden door Mark. De groene trui hangt stevig om zijn schouders. Verder was het hoofdzakelijk wachten op het moment dat we eindelijk omhoog mochten.

Wouter had zich heel serieus voorgenomen om de etappe te winnen en daarmee echt de bolletjestrui te pakken. En dan het liefst zonder ook de gele trui mee te nemen, ten eerste omdat die hem niet interesseert en ten tweede om wat krediet bij de Zwitsers te houden. Les Hollandais staan al bovenaan in het teamklassement, hebben de groene en de bolletjestrui en Judith zit ook niet ver van de roze trui. Het moet wel leuk blijven. Aan de andere kant, 'Parijs' is nog ver.

Naarmate we Concise naderden, waar de klim zou beginnen, werd het in het peloton steeds zenuwachtiger. Net voor de klim waagde een goede klimmer van een concurrerend team zich nog aan een ontsnapping om eerder aan de klim te beginnen. Daar stak Daan een stokje voor door flink op kop te sleuren, en we begonnen en groupe aan de klim. Er werd direct fors aangezet en de usual suspects meldden zich. Een groep van 7 nam afstand: de nummers 1 en 2 van het klassement Stephane en Philip, bolletjesjager Wouter, 3 man waarvan ik inmiddels ook al goed weet hoe hun achterwiel eruit ziet (een rood shirt, de teruggehaalde ontsnapper in blauw shirt, de leidende junior in de witte trui) en ik.

Het tempo was me net iets te hoog, maar ik besloot zo lang mogelijk te blijven hangen en te zien hoe de rest het volhield. De klim bevatte afwisselend langere stukken van 8-10% en wat kortere, vlakkere stukken. Op die vlakkere stukken stond nogal wat wind, alleen daarom was het al goed om bij de groep te blijven. Vastbijten dus.

Het was zwaar. Zo intensief klimmen is een gevecht met jezelf. Het lichaam schreeuwt 'dit is te zwaar, stop nou', terwijl de geest continu zoekt naar sprankjes motivatie om het nog vol te houden. 'Zij zitten ook stuk'. 'Hoe langer ik mee ben, hoe meer tijd voor het teamklassement'. 'Het gaat lekker, ik hoef helemaal niet te lossen'. 'Dit is mooi, mijn idee van vakantie'.

Ergens net over de helft kraakte de groep en zag Wouter zijn kans. De gele trui en het blauwe shirt bleven het dichtst bij hem in de buurt. Daarachter Philip en de witte trui, toen ik. Philip moest lossen waardoor ik op een 5e plaats afstevende. Maar de klim was lang en daar kwam hij alweer voorbij. Het rode shirt bleef wel achter me.

Nog 4km. Tot nu toe was de gedachte aan opgeven iedere paar seconden langsgekomen, maar dit geluid verstomde. Op deze net iets te hoge hartslag ging ik het afmaken. Alles deed pijn, maar ik werd steeds vrolijker en kon een glimlach niet onderdrukken. Een bordje, Couvet 3km. Nog steeds had ik voor me 2 man in zicht, achter me niemand meer. Gewoon maar doordraaien, dan is het het snelst voorbij. Even staan! Even zitten! Mooi uitzicht! Alweer 100 meter gehad! Je ziet, je houdt jezelf wel bezig.

In de verte tekende zich aan de kant van de weg een figuur met een geel jasje af. Dat moet de gele trui zijn die al klaar is, euforie, ik ben er al! Staan op de pedalen, even aanzetten nog… Oh nee, dat was Judith, die had ook gezegd dat ze op 1km van de finish zou gaan staan. In ieder geval is het nu zeker nog maar 1km.

Die laatste km zong ik ook nog wel uit, en daar was het dan eindelijk, de finish. Ik hou aan deze wedstrijd een grote voorliefde aan roodbruine Renault Kangoos over. Nu dan echt voor de laatste keer aanzetten, moeilijk kijken voor de finishfoto en oh groot genot, afstappen en zitten. 6e op bijna 3 minuten van winnaar Wouter. Dit was inderdaad zijn klim.

Kort na mij volgde Bart, daarna Bert, die had ingezien dat hij als 4e teamlid meetelde voor de teamuitslag en er flink aan had getrokken. Vervolgens monsieur maillot vert Mark, op weer enige afstand gevolgd door Daan. Judith heeft ook weer goede zaken gedaan bij de dames: tweede op de etappe en weer iets dichter bij de roze trui.

Het is hier tijd voor het avondeten. Ik stel me zo voor dat 60 hongerige wolfjes los gaan op enorme pannen pasta. Degenen zonder een al te spartaans sportregime zullen zich misschien wel te buiten gaan aan een biertje. Weten we gelijk wie de echte fanatiekelingen zijn. Doe mij dat biertje maar.

Morgen op het programma: de koninginnerit. Niet zo'n lange klim als vandaag, wel 125km met 2000 hoogtemeters. Nice!

A demain!
Aron