TDFO dag 4: lang, zwaar en panne

Het was vandaag zwaar. Voor het eerst is mijn hoofd zo moe dat er nauwelijks inspiratie in zit om een verslag te schrijven. Misschien dat ik vandaag minder hoef te schrappen om binnen de harde grens aan karakters te blijven die mijn trouwe gezel Sony Ericsson K810i aan een uitgaande e-mail stelt.

De feiten van etappe 3:
– totaal 125km
– 4 klimmen voor de Grand Prix de Montagne, in de categorieën 1, 1, 3 en 1. In totaal 2000 hoogtemeters.

De koers was getekend door panne aan de fiets bij verschillende sleutelpersonen in de wedstrijd. Na de afdaling vanaf de herberg stonden we gelijk 2x stil toen eerst geletruidrager Stephane en snel daarna Daan lek reden. Aangezien het eerste deel van de rit geneutraliseerd is, wachtte het hele peloton daarop.

De eerste klim werd relatief rustig aangesneden. Heel anders dan het slotstuk van gisteren. Wouter had hieraan geen boodschap, reed hard omhoog en pakte definitief de bolletjes door als eerste boven te komen. Na een stuk dalen sloeg voor de gele trui het noodlot toe: weer lek, maar nu was de koers echt begonnen. Uit coulance werd er even rustig gereden, iemand ging eens plassen, we keken nog eens om… maar hij kwam niet. Door dan maar, c'est la vie Stephane!

De tweede klim, van de 3e categorie, dus lichter dan de overige, werd vlotjes genomen. Na 92km stond de 3e klim op het programma. Bart zei: 'Ga jij niet nog voor de bolletjestrui, je klimt toch ook goed?' De achterstand is veel te groot, en als ik gisteren de verschillen zag… Maar 1 col pakken is natuurlijk wel leuk, en ik voelde me sterk.

De klim begon en ik zocht een tempo. Daarmee liep ik iets weg bij de groep. Ben ik sterker? Geven ze hem weg? Word ik zo weer kansloos ingehaald? De weg liep door, ik hield het tempo hoog en mijn vertrouwen dat het kon lukken, steeg. Fijne bochtige wegen in de schaduw, zo heb ik ze graag. Toen ik voor het eerst omkeek zag ik een groepje van een man of 8 in de achtervolging. Bij de volgende bocht waren ze iets dichterbij, en ik zette iets aan. Nog een paar bochten, nog eens omkijken, daar is de auto weer (deze keer geen Kangoo), hand omhoog voor de foto en hij is in de pocket. Een kleine triomf.

De groep sloot aan en het was koppen tellen. We waren weer met 7 en ieder team in de top 3 was met 2 man gelijk vertegenwoordigd. Van ons waren dat Wouter en ik. Rijden maar. Na een bocht sloeg voor Wouter het noodlot toe: ketting eraf en om zijn derailleur gekruld. Ik stopte, 5 man reden door. Na wat rukken en trekken aan de ketting reed Wouter weer, maar niet zo soepel, de ketting sloeg steeds over. Toch maar door, de 5 waren nog in zicht en reden niet heel hard door. Na weer een flinke inhaalinspanning hingen we er weer aan. Merci.

Er volgde een lange, snelle afdaling en wat ik vreesde gebeurde: Wouter hield iets in omdat hij niet van zijn fiets op aan kon, en moest lossen uit de groep. De 5 keken om, zagen hun kans schoon en waren minder coulant dan zoëven: er werd hard aangezet en ineens zeer georganiseerd gereden. Ik overwoog mijn opties en besloot dat 1 man voorin beter was dan 0, dus reed mee en probeerde zo weinig mogelijk kopwerk te doen.

We kwamen vrij vlot aan bij de slotklim. Dit was voor mij min of meer een herhaling van de laatste kilometers van gisteren: ik was op, de anderen gingen me te hard naar boven en ik zocht zo veel mogelijk afleiding om de helletocht te volbrengen, en wel zo snel mogelijk. Noemenswaardig is wel dat Wouter me op 1/3 van de klim alweer voorbij kwam. Goed bezig! De man in het rode shirt die ik gisteren klopte, moest ik ditmaal voor laten rijden. Ik heb hem continu in zicht gehad. Toen de klim aan het einde wat afvlakte schraapte ik wat energie ergens heel diep uit mijn lichaam, en 50m voor de finish kon ik hem toch inhalen. Over de finish, naar de berm, fiets opzij gesmeten en voorover liggen in het gras. Wat was ik kapot. Later zag ik op mijn hartslagmeter dat ik een nieuwe max op de fiets had gehaald: 187.

In een waas beleefde ik de aankomst van de overige teamleden. Bart weer kort achter mij, Mark wat ruimer. Daarachter Bert, en na zeer geruime tijd Daan. Hij had gehoopt op de rode lantaarn, maar helaas, er waren mensen nog een heel stuk later.

Ook Judith had vandaag last van panne: haar derailleur protesteerde en haar ketting is er 3x afgevlogen. Mede daardoor is haar plek op 10s van de leidster in het klassement omgezet in een achterstand van 13 minuten. Kansloos voor de winst, maar 3e is ook mooi.

Het klassement nu:

1. Valentin Fridelance
2. Pierre-M. Humbert, 0:18
3. Wouter Kegge, 0:47
4. Philip Morel, 2:06
5. Aron van Ammers, 5:02
8. Bart van der Wal, 8:27
19. Mark Groot, 23:00
22. Bert Streumer, 38:07
28. Daan Hoogland, 1:39:29

Degene achter mij staat op 8 seconden, spannend dus. In het teamklassement zijn we naar de 3e plaats gezakt, op 1:55. Wordt moeilijk om dat nog te pakken. We gaan het morgen zien bij de koers (90k 'vlak') en de slottijdrit (20k met 150hm).

Salut!
Aron

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *