Een nieuw jaar, een nieuw seizoen. De kop was er al af met de teamwedstrijd in Enschede. Maar toen was ik net een week ziek geweest, en in een team presteer je anders dan individueel. Kortom, de Flitstriathlon van afgelopen woensdag was mijn seizoensopener voor zover het de individuele, in fitte staat verkerende triathlons betreft.

Op een woensdagavond ergens verschijnen met een fiets in je hand vereist wat planning, zeker als je met de trein reist. Oom NS wil niet dat je in de middagspits met een fiets in de trein zit, dus om 16:00 was ik al neergestreken in Amersfoort. Vorig jaar was het me prima bevallen om nog even te werken in de Coffee United, en wat goed werkt moet je niet veranderen. Lang leve de middagcapuccino.

Bijtijds in Nijkerk aangekomen had ik alle tijd om rustig al mijn spullen klaar te leggen, met stampende muziek op een warming-up te doen, en de wissels te oefenen. Tevreden over de voorbereiding liep ik op tijd naar de start. In tijdritformaat wordt er iedere 10 seconden iemand weggestuurd, te beginnen bij startnummer 1. In een lange rij naast het zwembad staan de deelnemers klaar om aan het feestje te beginnen.

Bij de start aangekomen waren ze inmiddels al bij nummer 280 terwijl ik 250 had! Ik had verkeerd gerekend. Gelukkig kon ik gewoon achter aansluiten. Mijn start gemist, daar droom ik altijd over en dan vind ik het vreselijk, maar nu had ik er helemaal geen stress om. Ik startte als aller- allerlaatste.

Z: Waar de deelnemersinformatie zei dat het om een “verwarmd zwembad” ging, vond ik het vooral een verwarrend zwembad. En een koud zwembad. Na het eerste keerpunt sloeg de kramp al in mijn rechterkuit. Ik had echt genoeg gedronken van te voren, dus een vochttekort was het niet. Dat was geen optimaal begin van de wedstrijd; ik moest me inhouden met mijn benen zodat de kramp niet doorzette.

De keerpunten gingen ook niet goed. Je moet aan één kant onder de lijn door keren, en dan ook nog naar rechts terwijl je normaal naar links draait. Een aantal keer was ik volledig de weg kwijt na het keerpunt. Dat bleek aan het einde nog maar eens, toen ik nog 4 banen zou moeten, maar qua tijd op mijn horloge zouden het er hoogstens nog 2 moeten zijn. Blijkbaar toch een keer opnieuw dezelfde baan in gezwommen. Dus maar een keer extra onder de lijn door gekeerd en met 6 minuten het water uit. Daar was ik niet blij mee; vorig jaar zwom ik 5:40 en ik had juist verwacht harder te gaan.

W1: Met een deukje in de moraal liep ik in een volle sprint het parc fermé door. Ik had de wissel goed geoefend en wilde daar ook tijd winnen ten opzichte van vorig jaar. Hier lukte dat wel, het ging heel soepel

F: De kramp vanuit het zwemmen zette de eerste paar minuten goed door. Mijn kuiten leken gemaakt van sneldrogend cement, en alleen door ze af en toe rust te geven kwam er weer wat beweging in. Gelukkig trok de kramp op zeker moment weg en kon ik lekker doorfietsen. Aangezien ik als allerlaatste gestart was, werd dit een kwestie van heel veel mensen heel hard passeren. Hoewel het geen concurrenten zijn, is het toch een machtig gevoel om met soms ruim boven de 40 km/u langs zoveel mensen te suizen. Ik had verwacht wat langzamer te fietsen dan vorig jaar, aangezien ik toen een goede trainingsweek en een vijfdaagse wielerkoers meer in de benen had zitten dan nu. Maar het werd zelfs een paar seconden sneller. Daar was ik erg blij mee. De moraal was inmiddels al ruimschoots hersteld.

W2: Ook deze had ik van te voren goed geoefend en ging vlotjes.

L: Hier had ik verwacht wat tijd te gaan winnen ten opzichte van vorig jaar. Toen had ik nog veel meer last gehad van kramp, kou en natte compressiekousen. En het ging ook beter. Ik kon een strak ritme houden met een hoge pasfrequentie, en na ronde 1 zag ik dat het tempo hoger lag dan vorig jaar. Ronde 2 ging in exact dezelfde tijd als ronde 1. Ook dat is progressie; meestal heb ik in het laatste stuk behoorlijk wat verval. Uiteindelijk 15 seconden sneller gelopen dan vorig jaar.

In 54:20 kwam ik over de finish. 25 seconden gewonnen op vorig jaar, vooral dus op de wissels en het lopen. En dan maar afwachten waar het goed voor is. Zoals verwacht zette Tjardo Visser de snelste tijd neer, nog een minuutje sneller dan zijn winnende tijd van vorig jaar. Hij heeft blijkbaar leren fietsen, want waar hij vorig jaar nog een minuut op mij moest toegeven, fietste hij nu zelfs een paar seconden sneller. Daarachter, op 18 seconden voor mij, Peter van Grootheest. De man die vaak bij mij in de buurt eindigt, maar meestal dan wel voor me. Had ik nou maar wat harder gezwommen… In ieder geval volgde ondergetekende op de derde plaats.

De prijsuitreiking was nog even verwarrend, niet zo verwarrend als het zwembad maar toch verwarrend, toen Omar Brons voor het brons werd opgeroepen en een bloemetje in zijn handen gedrukt kreeg met een tijd van 55 minuut nog wat. Huh? Gelukkig was er een oplettende official (bedankt Daan!) die merkte wat er gebeurde. Dus deze keer drie mensen op het podium en één ernaast. Blijkbaar heeft een organisatie voor dit soort gevallen reserveboeketjes want allevier kregen we er één mee naar huis.

De Flits was weer mooi! En nu maar snel herstellen. Want volgende week woensdagavond mag ik weer voor de Stad van de Zon Triathlon, ook een 1/8, in mijn geboorteplaats Heerhugowaard. En de zondag daarna de OD in Amsterdam, mijn thuiswedstrijd en het clubkampioenschap van De Dolfijn. Mijn kuit moet er momenteel nog niet aan denken…

Uitslag Flitstriathlon 2010

Complete uitslag