Vaste prik als opener van mijn triathlonseizoen: de UT Triathlon! En als vaste prik was dat ook weer in team Aloha Banana: de al-lang-en-breed-afgestudeerde-en-over-Nederland-uitgewaaide burgers die ooit bij de Enschedese studententriathlonvereniging Aloha sportten. En die nog steevast als het “studententeam van de  organiserende vereniging” worden genoemd in persberichten.

Een kleine terugblik: vorig jaar kon ik de hele week voor de wedstrijd geen hap door mijn keel krijgen door een buikgriep, maakte in het weekend een miraculeus herstel door en draaide als nog een vrij aardige wedstrijd. Uiteraard wel als de zwakste van het team.

Ruimte voor verbetering dus! En qua voorbereiding was die er. Het trainen gaat lekker en ik zit goed in mijn vel. Een vervelend pijntje in mijn heup probeerde de week van te voren nog mijn vorm te verstoren, maar met een intensieve kuur van koelen, core stability en vooral veel rust verdween het als sneeuw voor de zon. Dit jaar dus geen excuses: gepresteerd moest er worden.

Nog even de spelregels van de wedstrijd op een rij:

• De teams bestaan uit 4 leden.
• ‘s Ochtends doet iedere deelnemer individueel een heel korte triathlon: 175m zwemmen, 7.4km fietsen en 2km lopen.
• ‘s Middags doen de teams samen een 1/8 triathlon: 475m zwemmen, 18,5km fietsen en 5km lopen.
• ‘s Middags starten de teams op volgorde van hun prestaties in de ochtend, de langzaamste eerst. De snelste 7 teams starten in de finale, op basis van de precieze tijdsverschillen. Dat maakt het ietwat complexe wedstrijdformaat weer overzichtelijk: het eerste team wat over de finish komt, is de winnaar.

 

De ochtend

Mijn ochtendserie liep lekker. Zoals verwacht had ik een stuk meer power dan vorig jaar. Achter mij startten direct 2 kleppers: op 10 seconden Henk-Jan Dolsma (waar ik op goede dagen redelijk aan gewaagd ben) en op 20 seconden Edo van der Meer (die compleet out of my league is). Ik had verwacht ze in het zwembad al voorbij te zien komen, en in het geval van Edo was dat ook zo.

Na een snelle wissel volgde een lekker stukje fietsen. Ik voelde me sterk en kon lekker doorrijden. In de verte zag ik steeds een fietser waar ik niet dichterbij kwam, achteraf moet dat Edo zijn geweest, want Henk-Jan zat nog achter me.

De tweede wissel ging een stuk minder. Ik kreeg mijn schoenen niet goed aan (note to self: doe daar iets aan!). Lopend duurde het even tot ik op gang kwam. Bij de doorkomst langs het finishgebied werd er iemand achter me aangemoedigd, wat zeer motiverend werkte om er goed de gang in te zetten. Deze man wiens adem ik tot aan de finish in mijn nek heb gehoord, bleek later Henk-Jan te zijn. Ik denk dat we door deze nek-aan-nekrace allebei net iets harder hebben gelopen.

Resultaat: 22:37, 14e overall, een dikke 30s sneller dan vorig jaar en eerste der Banana’s. De andere Banana’s zaten hier qua tijd aardig in de buurt, wat ons na de ochtend op een comfortabele 4e plaats bracht. Finale wederom!!

De middag

Wie in de finale start, heeft alle tijd voor analyse, overdenking, overleg en zenuwen voor de middagserie. Pas na vieren zouden we starten. 6 seconden voor ons het team Snellewielen.nl, een halve minuut achter ons Triathlon Club Twente, de andere teams te ver uit de buurt om van enige betekenis te zijn voor onze uitslag. Het was duidelijk: we gaan voor de derde plaats.

Toen na een comfortabele zwemsessie (dat kan dus harder) de Snellewielen nog zichtbaar waren in het parc fermé was duidelijk dat die derde plaats haalbaar was. Snel wisselen en knallen maar.

In het zwembad had Wico het tempo aangegeven. Op de fiets was duidelijk dat hij het het zwaarst had. Ik reed zelf lekker en moest opletten om niet te hard aan te zetten op kop, zeker niet na mijn minder genomen bochten. In ronde 3 van 5 was het na een bocht raak: een flink gat naar Wico. De beslissing was snel gemaakt: Martijn, Andries en ik gingen het afmaken.

De Snellewielen bleven in zicht, en in ronde 4 leek het lichtje bij hen uit te gaan. Met hard aanzetten op een lang recht stuk bleken onze wielen toch sneller. Erop en erover, we rijden op een podiumplek! Met goed samenwerken en ondanks een paar deplorabele bochten van ondergetekende bereikten we de tweede wissel. Waar ik mijn schoenen wéér niet goed aan kreeg (note to self: doe daar écht iets aan!!), maar we toch weer rap doorheen waren.

Vorig jaar was het Andries die mij in mijn toestand van stuiterende dweil zo’n minstens de halve loopafstand had voorgeduwd bij het lopen. Nu waren de rollen in zoverre omgedraaid dat ik hem af en toe een duwtje kon geven. Teamsport is mooi!

In de overtuiging dat de concurrentie op ons de hielen zat, spoedden we ons naar een tijd van 17:11 op de 5km, een stuk rapper dan vorig jaar. De finish was daar, en daarmee de glimlach en de euforie. We hadden het hem gewoon geflikt!

De volgende dag

Na een wedstrijd volgen spierpijn, cijfertjes en analyse. Na euforie volgt nagenieten en bezinning. Cijfermatig zou Aloha Banana 2010 ons verrassend genoeg op 8 seconden geklopt hebben. Toen waren we met die tijd 7e. 100% vergelijkbaar zijn twee wedstrijden nooit; zeker is dat het veld dit jaar minder sterk was. Maar gevoelsmatig was dit een betere wedstrijd. En mijn eigen wedstrijd was natuurlijk sowieso stukken beter dan vorig jaar.

Gaaf dus! Volgend jaar gewoon weer.

Alle uitslagen op www.uttriathlon.nl.