Beste lezer, ik heb iets met u te delen. Ik was sportief getraumatiseerd. Getraumatiseerd voor zover daar sprake van kan zijn in het leven van een gezonde hobbysporter. Er was sprake van klein sub-sub-subtoppersleed, van herinneringen aan ervaringen uit het verleden die me beperkten in het heden, van een negatieve spiraal van gedachten. Die spiraal draaide om “stayerwedstrijden” en “Stein”.
Drie keer finishte ik in een stayerwedstrijd in Stein. Drie keer was het een deceptie, de ene nog dieper dan de andere. Het water was koud maar wetsuits bleven ongebruikt, het atletenveld was klein en zwom veel sneller dan ik, de laatste fietsgroep draaide haar rondjes ver voor mij, in de marge van de marge ging ik diep voor een bij voorbaat al vruchteloze race.
Startnummer 1 schept verplichtingen
De wedstrijd in Groningen vorige week had een deel van die emotionele schrammen al geheeld. Maar de aanblik van het water in de haven van Stein maakte nog wel wat los. Dus in de voorbereiding haalde ik alles uit de kast: parcoursverkenning, visualisatie, powernap, goed eten, warmlopen. Het feit dat ik om onbekende redenen met startnummer 1 mag starten, vormt het laatste puntje onder het uitroepteken.
