Na het stayergeweld van de afgelopen weken vond ik het wel weer eens tijd voor een OD-tje. In tegenstelling tot de wereld van de populaire fictie en Amy Winehouse-achtige kringen bedoelen wij triatleten daar niet “overdosis” mee, maar “olympic distance”. Als je sport olympisch is, moet je dat natuurlijk uitbuiten zo veel je kan. Zo kan iedereen van recreant tot fanatieke subtopper starten op een evenement met “olympisch” in de naam. Fantastisch toch?

Goed, de olympische afstand in Utrecht dus. Niet van dat laffe gefiets in groepen, maar solo 1500m zwemmen, 40km fietsen en 10km lopen. En alles in de regen. Het weerbericht had blijkbaar wat mensen afgeschrikt: van de snelle atleten die ik op de deelnemerslijst had gespot, heb ik de helft niet gezien. De olympische gedachte kwam direct tot uiting: meedoen is belangrijker dan winnen. Sterker nog: wie niet meedoet, kan helemaal niet winnen.

No goals, no glory

Vandaag vond ik één ding echt belangrijk. Goed zwemmen. Bij de Eredivisiewedstrijden is dat steeds het knelpunt. En het ging goed! In 2009 zwom ik op hetzelfde parcours 22:30, nu was het 21:30. Het voelde ook goed, ik kon het hele eind “zwemmen” in plaats van “hulpeloos hakken” en had continu een sterk gevoel. Een klein stapje vooruit.

Tweede doel was goed wisselen. Het uittrekken van mijn wetsuit ging iets minder slecht dan in Stein, maar kan nog sneller. Op beide wissels had ik wel de 2e tijd overall op 4-5 seconden, not too bad.

Resistance is futile

Het fietsen was een minder groot succes. Het was niet slecht, oh nee, dat niet. Maar het was minder dan ik had gedacht. Op het eerste rechte stuk kwam Dirk Wijnalda langs op een tempo waarbij ik niet hoefde na te denken of ik kon aanhaken. “We are the Dirk. Resistance is futile. You shall be assimilated”, zo meende ik te horen tussen de regendruppels door.

Vervolgens belandde ik in een groepje van vier man, en kwam er niet uit weg. Met Richard de Groot, Carlo van den Bergh en Edser Kuiper uit Dronrijp — legendarische naam overigens — beleefde ik dus toch nog een soort stayerwedstrijd. Maar dan op (bijna) tien meter. Als ik me sterk voelde, zette ik aan, maar al snel kwam er dan alweer iemand overheen. De regen hielp noch voor mijn lichaamstemperatuur, noch voor mijn moraal. Steeds meer verkrampt en getergd voegde ik me naar de situatie en reed het fietsonderdeel uit tussen de drie mannen. Om ze er vervolgens wel weer af te wisselen.

Na wissel twee liet Richard de Groot bij het lopen een soortgelijk tempo zien als Dirk Wijnalda op de fiets. “We are de Groot. Resistance is futile.”, etc. Het parcours was een soort speurtocht met een hoop bochtjes en pilonnen. Over mijn eigen tempo was ik ook best tevreden. Het voelde goed, en verder kwam er niemand langs.

Een eindje over de helft begon er ergens een bodem zichtbaar te raken van mijn energietank. Het werd doorzetten op karakter en met focus op een goede techniek. Helaas niet hard genoeg om Teun van der Meulen achter me te houden; gezien zijn looptijd bleek dat achteraf geen schande. Finish op een vijfde plaats.

Achteraf is de gelijkenis met 2009 groot: veel regen, redelijk gefietst, als derde begonnen met lopen en kort voor de finish gepasseerd om op een vijfde plaats te eindigen. En ondanks het weer een fantastisch mooie dag beleefd! Meedoen was genieten. Bedankt organisatie, vrijwilligers en supporters.

The aftermath

Mijn fiets is inmiddels weer schoon. Naast het verwijderen van zand en ander grut van de buitenkant betekende dat ook het verwijderen van regenwater van de binnenkant. Uit het frame (lang leve de strategisch geplaatste gaatjes en de zwaartekracht!) en uit mijn wielen met hoge velgen.

Dat laatste gaat als volgt:

1. Men neme een rietje, een emmer en een menselijke vrijwilliger voorzien van goed werkende mond en longen.
2. Één uiteinde van het rietje plaatse men in het ventielgat van de velg, het andere plaatse men in de mond van de vrijwilliger.
3. Men spore de vrijwilliger aan om zijn of haar longen uit te zetten, zodat een zuigende werking op het rietje ontstaat. Als gevolg hiervan zal een deel van het regenwater zich verplaatsen uit de velg naar de mondholte van de vrijwilliger.
4. Is de mond vol, dan spore men de vrijwilliger aan om het regenwater in de emmer te spuwen.
5. Herhaal stappen 1 t/m 4 zo vaak als nodig, bij beide wielen.
6. Als gewenst, mag de vrijwilliger hierna zijn of haar mond spoelen.

Triathlon is afzien, zo zie je maar weer.

Voor de lol heb ik eens gekeken hoeveel water er uit mijn velgen kwam: het was meer dan 300 ml! Mij benieuwen of fietsen met twee klotsende wasmachines nog wel opweegt tegen het aerodynamisch voordeel van hoge velgen. Mooie studieopdracht voor een sportopleiding?

Rijwielpaleis Bilthoven Triathlon Utrecht 2012

1	Dirk Wijnalda	01:58:54
2	Gerbert van den Biggelaar	02:00:00
3	Richard de Groot	02:01:41
4	Teun van der Meulen	02:04:32
5	Aron van Ammers	02:05:30
6	Hans Schaaper	02:06:24
7	Carlo van den Bergh	02:07:18
8	Bert van Veen	02:07:20
9	Eric Smits	02:08:36
10	Jan Stehouwer	02:09:36

Alle uitslagen