Alweer de op-een-na-laatste Eredivisiewedstrijd van 2014 is voltooid: de Olympische Afstand in Veenendaal. Hier zijn de uitslagen uitgebreid met percentages en fietsgroepen.
Wedstrijden
Grafieken wedstrijdverloop 1eDivisie Oud Gastel
Voor de verandering nu eens grafieken van een niet-stayerwedstrijd, de 1eDivisiewedstrijd in Oud Gastel, wederom in samenwerking met Peter van Grootheest. Er waren van Oud Gastel helaas geen tussentijden op de fiets, maar desalniettemin kwamen er aardige plaatjes uit.
Klik op het plaatje om de interactieve grafiek te openen.
Grafisch wedstrijdverloop NK Sprint Eredivisie Amsterdam
Geënthousiasmeerd door mijn statistiekensheets, -grafieken en blogs kwam mede-triatleet en cijfergenieter Peter van Grootheest met een nieuwe manier van visualiseren van het wedstrijdverloop in (stayer-)triathlons. Met vereende krachten en technisch geknutsel kwamen we tot een vorm die naar ons idee een mooi beeld geeft van het wedstrijdverloop. Continue reading
Uitgebreide uitslagen NK Sprint Amsterdam
Het ging weer hard in Amsterdam! Hier zijn de uitslagen uitgebreid met percentages, fietsgroepen en posities op alle onderdelen.
Bijzonderheden:
- De tussentijden van winnares Danne Boterenbrood ontbreken grotendeels. Gezien het wedstrijdverloop heeft dit niet heel veel impact gehad op de percentages, aangezien ze deze keer niet solo voorop lag.
Uitslagen OD Almere met alles erop en eraan
Voor de cijferliefhebbers hier uitgebreide versies van de uitslagen van de Olympische afstand in Almere op 1 juni 2014. De basis is de uitslag inclusief tussentijden.
Toegevoegd:
- Gesplitst dames <> heren
- Posities per onderdeel van alle onderdelen (ook de wissels!)
- Percentages verschil in tijd met de beste per onderdeel, met kleurtjes.
Enjoy!
De training die toch een wedstrijd werd
Nooit deed ik er een. Een “trainingswedstrijd”. Trainen is trainen, racen is racen. Maar vandaag kroop het bloed waar het niet gaan kon. Teamie Arjen wees me er vrijdag op dat er nog startplaatsen waren voor de Olympische Afstand bij de Duin Triathlon Almere. Starten om 15:00, een schappelijke tijd voor een zondag, en ik ging er toch al heen om de 1eDivisie-teamies van De Dolfijn te zien schitteren (en dat deden ze!).
Uitslagen Triathlon Breukelen met alles erop en eraan
Een heerlijk ochtendje gesport in Breukelen. Misschien dat ik er zelfs nog wel iets beschouwends over schrijf. Maar eerst belangrijker zaken!
Van deze wedstrijd heb ik wederom meer uitgebreide uitslagensheets gemaakt, apart voor de dames en de heren, met posities/percentages binnen het geslacht.
Statistiekjes om van te smullen, deel 2
Dat statistiekjes het smullen waard kunnen zijn, hebben we gezien in deel één van deze serie. Interessant om je eigen uitslagen te bekijken, maar hoe zit het met de rest van het veld?
Dit blog verscheen op de site van Eredivisie Triathlon, lees verder…
Statistiekjes om van te smullen, deel 1
Aron van Ammers is Eredivisie-atleet van het eerste uur. Als teamlid van De Dolfijn uit Amsterdam houdt hij statistieken bij over het wedstrijdverloop. In twee blogs legt hij uit hoe het werkt en wat andere atleten er aan kunnen hebben. En hij laat vooral zien dat wedstrijdstatistiekjes gewoon leuk zijn. Je kunt als triatleet gewoon niet zonder… Vandaag deel 1.
Dit blog verscheen op de site van Eredivisie Triathlon, lees verder…
Rutbeek Mixed Team Relay: Korte knallers
De Mixed Team Relay in Enschede: dame-heer-dame-heer doen in estafettevorm een belachelijk korte triathlon. Dat wordt verzuren, pijn lijden, en het vooral achteraf leuk vinden.
Daar komt Carola! We liggen vijfde! Een split second lopen we een soort van verstrengeld hand in hand, en daar ga ik!
Ram ram ram, spat spat spat. De gele boei. Net voor me ligt nummer vier in de wedstrijd.
Ram ram ram, spat spat spat. Daar is de kant alweer. Nummer vier ben ik voorbij.
Rennen rennen rennen, pak uit, helm op. “Groarrr!” komt er uit mijn mond. Diep gaan komt diep van binnen.
Fiets op. Rammen. Rechterschoen aan. Rammen. Linkerschoen aan. Rammen. In de verte groen-rood-groen. Groen 1 (TC Twente) ben ik snel voorbij. Rood is Dolfijn Bart Rijborz, dat duurde iets langer. Groen 2 blijft ver weg, maar ik loop in.
Kwijl op mijn kin, hijgen tot op het bot. De achterstand is voer voor mijn wedstrijdhonger. Ik kauw even op iedere seconde en slik hem dan slikvingerend* door. Nog 12, nog 10, nog 8.
* ik heb gemerkt dat het woord “slikvingerend” niet bij iedereen bekend is. Sterker nog, het is niet eens Nederlands volgens Van Dale! Het betekent zoiets als “om je vingers bij af te likken” als in “de sublieme chocolademousse ging bij het volledige gezelschap slikvingerend naar binnen”.
Bij de laatste bocht ben ik er. “Groarrr!” er langs. Groen 2 (TCT-er Niels Hollander) gaat mee. Hij mag voor, ik geef mijn benen iets wat lijkt op rust voor het lopen.
Fiets weg. Helm af. Rechterschoen aan. Linkerschoen aan. Ik ben eerder weg.
Loopparcours op. Oh ja, achter het hek langs. Niels komt langs.
Poging 2. Loopparcours op. Diep gaan. 1500 meter, het is bijna niets. Nog geen 4 rondjes op de baan. Hij heeft 10 seconden, ik loop er naartoe. Het worden er 7, dan weer 8. Ronde 2. De ronden zijn zo kort, dit is zo voorbij.
Ik bijt, ik geef alles. Hij ook. Een seconde eraf, een seconde erbij. Ik kom er niet langs. Daar is Yvonne. Handjeklap, opzij, het gras in.
Misselijk. Leeg. Pijn in mijn keel. Pijn in mijn longen. Schor. Ik geloof dat ik het goed heb gedaan.
Yvonne zwemt bij ze weg, fietst nog verder weg, en houdt stand bij het lopen.
Wilbert maakt van 22s voorsprong in het water al een minuut, op de fiets anderhalf en finisht ruim als eerste. Team Dolfijn Jong wint!
Team Dolfijn Masters weet met een vliegende start van Linda, een solide serie van Bart, een verrassend felle sessie van Marijke en een net-geen-fotofinish van Gosse de derde plaats in de wacht te slepen.
Prima generale repetitie voor de team relay in de Eredivisie in Almere volgende week. We zullen zien wat ons niveau voorstelt tussen de echte mannen.
Spreadsheet met na een stukje huisvlijt alle individuele tijden onder elkaar
Team DolfijnMasters: Bart geeft het “stokje” over aan Marijke
2 blije Dolfijnteams
NK Veenendaal 2012: Overmatige inspanning
Voor wie niet in Nederland zat of de hele dag binnen met airco: op 18 augustus 2012 was het warm. Erg warm. De organisatie van de Triathlon Veenendaal waarschuwde bezoekers vooraf zich vooral “niet overmatig in te spannen”. Een boodschap die bij mij als deelnemer een lichte grinnik teweegbracht: wat moest er dan van ons deelnemers verwacht worden, klaar voor een inspanning die zelfs bij koel weer als “overmatig” getypeerd kan worden?
Ook vanwege die hitte werd er vandaag zonder wetsuit gezwommen. Zwemmen in buitenwater zonder wetsuit en ik, we zouden nooit vrienden worden, dacht ik. Iedere wedstrijd die ik tot nu toe zonder wetsuit zwom, was een deceptie volgens dezelfde formule: met minuten achterstand op de rest van het veld op de fiets stappen en roemloos solo de wedstrijd afmaken.
Maar sportprestaties zijn voor een belangrijk deel een mentale kwestie. Van fantaseren over hoe slecht het resultaat zal worden, wordt het zeker niet beter. Dus ik focuste op wat ik nu wel kon doen, in plaats van op wat ik in het verleden niet heb gedaan of wat in de toekomst zou kunnen mislukken. Alle negatieve herinneringen zette ik in de mentale ijskast (die ook bij deze temperaturen prima functioneerde) en ik liet alleen nog beelden toe van krachtige zwemslagen, mooie zwemtijden en goede fietsgroepen.
Triathlon Utrecht 2012: Meedoen is genieten
Na het stayergeweld van de afgelopen weken vond ik het wel weer eens tijd voor een OD-tje. In tegenstelling tot de wereld van de populaire fictie en Amy Winehouse-achtige kringen bedoelen wij triatleten daar niet “overdosis” mee, maar “olympic distance”. Als je sport olympisch is, moet je dat natuurlijk uitbuiten zo veel je kan. Zo kan iedereen van recreant tot fanatieke subtopper starten op een evenement met “olympisch” in de naam. Fantastisch toch?
Goed, de olympische afstand in Utrecht dus. Niet van dat laffe gefiets in groepen, maar solo 1500m zwemmen, 40km fietsen en 10km lopen. En alles in de regen. Het weerbericht had blijkbaar wat mensen afgeschrikt: van de snelle atleten die ik op de deelnemerslijst had gespot, heb ik de helft niet gezien. De olympische gedachte kwam direct tot uiting: meedoen is belangrijker dan winnen. Sterker nog: wie niet meedoet, kan helemaal niet winnen.
Eredivisie Sprint Stein: het trauma voorbij
Beste lezer, ik heb iets met u te delen. Ik was sportief getraumatiseerd. Getraumatiseerd voor zover daar sprake van kan zijn in het leven van een gezonde hobbysporter. Er was sprake van klein sub-sub-subtoppersleed, van herinneringen aan ervaringen uit het verleden die me beperkten in het heden, van een negatieve spiraal van gedachten. Die spiraal draaide om “stayerwedstrijden” en “Stein”.
Drie keer finishte ik in een stayerwedstrijd in Stein. Drie keer was het een deceptie, de ene nog dieper dan de andere. Het water was koud maar wetsuits bleven ongebruikt, het atletenveld was klein en zwom veel sneller dan ik, de laatste fietsgroep draaide haar rondjes ver voor mij, in de marge van de marge ging ik diep voor een bij voorbaat al vruchteloze race.
Startnummer 1 schept verplichtingen
De wedstrijd in Groningen vorige week had een deel van die emotionele schrammen al geheeld. Maar de aanblik van het water in de haven van Stein maakte nog wel wat los. Dus in de voorbereiding haalde ik alles uit de kast: parcoursverkenning, visualisatie, powernap, goed eten, warmlopen. Het feit dat ik om onbekende redenen met startnummer 1 mag starten, vormt het laatste puntje onder het uitroepteken.
NK Sprint Groningen: bijna stayerproof
Een NK! Dat was weer een tijdje geleden. Tot nu toe was mijn aanwezigheid op Nederlandse Kampioenschappen geen doorslaand succes. Dat gold trouwens voor alle stayertriathlons, waar je in groepen mag fietsen. Doe mij maar een wedstrijd waar je op wat achterstand het water uit kunt komen, solo het halve veld voorbij kan scheuren en toch top 10 kunt eindigen.
Nee, dan stayerwedstrijden: snelzwemmers vormen een peloton waar je in je eentje nooit meer bij komt, en de traagzwemmende hardfietser heeft het nakijken.
UT Triathlon: Eredivisiemateriaal
Het is koud. Broeikaseffect, ieder jaar weer warmterecords, maar voor een dag in mei is deze ochtend echt koud. Vandaag gaan we los.
Vóór 10 uur moet mijn racepaard de stal in. Ik neem mijn tijd, in de rij staan kan altijd nog. Oefeningen, rondjes op de atletiekbaan, rustig en hard. Hard is 75′ zonder al te veel moeite. Zo hoort het. Om 9:58 klop ik aan bij de jury.
“Je stuur staat echt te veel naar voren, Aron”. Bevriend jurylid Daan, in functie streng zoals jury hoort te zijn. Het is niet meer dan 5mm, maar hij heeft wel gelijk. Even pielen met een inbus en mijn ligstuur steekt geen millimeter meer voor de remhendels uit. Regels zijn regels. Ik mag nog naar binnen.
10:31. Alles is voorbereid. Ik heb dit al zo vaak gedaan. Maar vandaag moet het harder, het is tenslotte de Eredivisie. Het zwemmen gaat tegenvallen, het fietsen zal hard gaan, het lopen zal zwaar zijn. Dat is hoe het altijd gaat. Self-fullfilling prophecy? Achteraf zeker.
IJsselloop 2012: tien kilometers
KM 0
Een stuk of twintig pezige mannetjes staan zenuwachtig onder een startboog. Daarachter nog honderden mensen, maar die gaan we tot de finish niet meer zien. Pang! We zijn weg. Ik ga vandaag 10 kilometer binnen 35 minuten lopen.
Veenendaal 2011: rammen over de Rondweg
Er zijn in Nederland kleine triathlons, grote triathlons, dorpstriathlons, stadstriathlons, prettriathlons, toptriathlons… en er is Veenendaal. Geen echt dorp, geen echte stad. Geen elitewedstrijd met ITU-punten, maar wel altijd heel veel sterke triatleten aan de start. Zo ook dit jaar. Na het bestuderen van de startlijst trok ik al snel de conclusie dat een top-10-klassering hier een heel goed resultaat zou zijn.
Deze wedstrijd werd de vuurdoop voor mijn glimmende nieuwe Orbea Ordu tijdritfiets. Sinds 3 dagen kon ik er daadwerkelijk op rijden, en dat heb ik ook iedere dag even gedaan. Aan nieuw materiaal moet je even wennen. Na wat finetuning rijdt hij heerlijk, en het fietsen gaat sowieso lekker de afgelopen tijd, dus ik zag uit naar de krappe 40km heen-en-weerparcours over de Veenendaalse Rondweg. Daarvoor moest er nog even gezwommen worden, en daarna had ik hopelijk nog wat loopbenen over. Oh ja, en de battle met Dolfijn-talent Wilbert Grooters op zijn eerste OD stond ook op het programma.
Indeland Triathlon: omweg door de kolenkuil
Het was een mooie zaterdagmiddag in juni. Drie enthousiaste triatleten denderden in een ruime Peugeot naar het zuiden van Nederland, om een stukje de grens over te steken. Eschweiler, Duitsland. Daar bevindt zich Hotel Mafiosi, het etablissement met de meest ongelukkig gekozen naam wat ik ken. Maar ze blijken er fantastische pasta te serveren.
De drie triatleten, allen voorzien van een fiets die er uit ziet alsof je er hard mee kan en dito helm, kwamen niet zonder reden. Ivar Brinkman, Jeffrey van Horn en Aron van Ammers gingen starten in de Indeland Triathlon, en wel op de Mitteldistanz: 1.9km zwemmen, 80km fietsen, 20km lopen.
Optimaal
Is een atleet ooit optimaal voorbereid?
Net iets te weinig lange looptrainingen gedaan.
Ik had deze week iets meer willen slapen.
Deze winter een stuk minder gezwommen dan ik had willen doen.
Zere kuiten na een korte buitenwatertraining gisteren.
Nog geen gels en repen ingekocht.
Lang niet zoveel rompstabiliteit getraind als goed voor me is.
Laat staan dat ik toeren heb uitgehaald op een skippybal.
Nog steeds geen wedstrijdschoenen gekocht.
Mijn fiets is vies.
Mijn fiets is nog steeds 3 kilo te zwaar.
Is een atleet ooit optimaal voorbereid? Nee. Zeker niet als je een pittige fulltimebaan hebt, en een leven naast je sport.
Maar is het genoeg om komende zondag leuk mee te doen in een halve triathlon? En niet als een wrak te finishen? Ik heb zo’n gevoel van wel.
Indeland, hier komm ich!
TDFO dag 5: de ontknoping
Vandaag 2 etappes op het programma. In de ochtend 75km rondom het Lac de Neuchatel, relatief vlak, met als finish een korte, glooiende klim.
Vroeg in de race sprong Chaunsey weg, een lid van het Rushteam dat vloeiend engels én frans spreekt. Hij is ongevaarlijk voor het klassement dus mag gaan. Na een tijdje springen er weer dag mensen weg. Niemand die voorin het klassement stond, waardoor de bijzondere situatie ontstond dat de koplopers in het klassement in een klein achtervolgend groepje zaten.
Ik vond het wel prima zo. Zo rustig mogelijk rijden, om de benen een beetje te sparen. ‘s Ochtends voelden mijn benen niet goed, en dat was op de fiets nog niet veranderd. Op de slotklim kon ik nog wel proberen wat er nog uit mijn benen te persen viel.
Na 70 niet al te bijzondere kilometers (met wel bijzonder mooie beelden van het Zwitsers landschap, ook niet onbelangrijk) begon de slotklim. Ik kende hem nog van 2 jaar geleden. Het waren stukjes echt klimmen afgewisseld met vals plat.
Ik zette flink aan en sloeg een gaatje. Dat lukte in ieder geval. Om het te houden bleek echter te moeilijk. Er zat gewoon geen fut meer in mijn benen. Philip en Wouter sloten aan. Om de beurt reden we een stukje weg, liepen tegen onze grens aan en lieten het weer lopen. Het was zwaar, maar hier wilde ik uiteraard niet lossen. Uiteindelijk sloeg Wouter een klein gaatje, niet genoeg om meegeteld te worden voor het klassement.
Top van het klassement dus onveranderd:
1. Wouter Kegge
2. Aron van Ammers 6′
3. Philip Morel 35’
Er is al een filmpje van de ochtendetappe!
Ik was volledig uitgewoond en futloos. En vanmiddag nog die tijdrit. 21km met een klim erin. Het beeld van Philip die zijn dichte wiel monteerde en tijdrithelm opzette was niet motiverend. Maar het moet maar.
Na een korte pauze en een rustig ritje naar de start van de tijdrit, was het er dan eindelijk tijd voor. De laatste etappe. Hierna hoeven we niet meer. De startvolgorde was omgekeerd aan het klassement. Iedere minuut starten. Voor me dus Philip, achter me Wouter. Ik zie het wel. Tijdrijden is een kunstje en dat beheersen we allemaal; het is nu de vraag wie de 500 kilometer door de bergen het beste heeft doorgekomen.
Trois, deux, un, daar ging ik. Het parcours was eenvoudig en bekend, en dat scheelt een hoop. Bij een splitsing toch nog twijfel, maar gelukkig zag ik wat mensen voor me die linksaf gingen. Dat scheelt weer, want mijn gevoel zei rechts.
Het idee dat ik hier hard genoeg zou rijden om Philip voor te blijven in het klassement, had ik al lang uit mijn hoofd gezet. En Wouter inhalen was al helemaal geen optie. Hij klimt gewoon te hard en rijdt ook een sterke tijdrit.
Een voor een kon ik wat mensen oprollen. Goed voor de moraal. Anton, vroeger gevaarlijk, nu op geruime afstand in het klassement. Villy, etappe voor etappe op wat meer afstand gezet, ook geen bedreiging meer.
Maar Philip? Ja, daar in de verte reed hij. De klim was overzichtelijk genoeg om ver te kunnen kijken. Een oranje stip met een witte, langwerpige stip er bovenop. Hij is nu bij het bordje, 16:54. Nu ben ik bij het bordje, 17:58. We rijden bijna even hard! Mijn verslapte moraal verdween als sneeuw voor de zon, en maakte plaats voor vrolijkheid en verbetenheid. Ik ging mijn plek in het klassement houden. Grommend, kreunend, hijgend en vloekend als het moet, maar ik ga die plek houden.
Met (alweer) het laatste restje energie sleepte ik me de laatste heuveltjes over. Het was een mooi weerzien met het bordje “Bettens”. Twee jaar geleden was ik te vroeg linksaf geslagen. Nu wist ik dat ik eerst dit bordje voorbij moest, en dat het daarna niet ver meer was. De fraaiheid van de laatste klim op luide toon beschrijvend (“k*tklim!”) ging ik de laatste kilometer in. Afdaling, bochtje om, nog even aanzetten met alles wat ik heb en ik ben er voorbij. Het is klaar. Ik hoef niet meer. Ik kijk op de klok en zie 36:46. Vorig jaar was de winnende tijd 36:12. Dit was lang niet slecht. Ik had het van te voren niet meer gedacht.
Kort na me komt Wouter binnen. Hij blijkt inderdaad nog meer afstand genomen te hebben, en zelfs exact dezelfde tijd als Philip gereden te hebben. Maar mijn tweede plaats, die houd ik. Yes!! Nu “even” bijkomen…
Etappe 6, slottijdrit:
1. Philip Morel 36:16
Wouter Kegge 36:16
3. Aron van Ammers 36:38
Algemeen klassement TDFO 2011:
1. Wouter Kegge
2. Aron van Ammers 28′
3. Philip Morel 35′
…en uiteraard nog vele anderen, Hellasers en Zwitsers, waarvan ik de cijfers momenteel niet paraat heb en in dit verslag geen ruimte meer, maar die ook een fantastisch mooie wedstrijd hebben gereden. Het was prachtig mooi koersen!
Alle uitslagen later op het forum van Rushteam.
Er is al een filmpje van de ochtendetappe!
