Gegroet lezer!

De aftrap heeft plaatsgevonden: de proloog is achter de rug. Bij het rendez-vouspunt ontmoetten we organisator Philip, en een groepje andere deelnemers. En groupe werd er naar de start gefietst, waar we het parcours nogmaals verkenden. Dat was nu de derde keer dat ik het rondje zag, nu wist ik het echt wel.

Bij mij begon de spanning toe te nemen, en ook aan de anderen merkte ik dat zij niet geheel gespeend waren van wedstrijdspanning. Bart, Mark en ik spanden als rechtgeaarde triatleten een badmuts over onze helmen om aerodynamische redenen, bij gebrek aan een tijdrithelm. Mijn snelle wielen heb ik ook thuisgelaten, in tegenstelling tot een handjevol Zwitsers die in vol ornaat met tijdrithelm, soms een dicht wiel, tijdritfiets en uiteraard sokken over de schoenen aan de start verschenen. Imposant, maar fietsen ze ook hard?

Om 19:18 was de eer aan Wouter om als eerste van team Hellas aan te treden. Mijn start was om 19:49, tijd genoeg dus om nog even in te rijden. Een stukje hard heen en weer naar een dorpje in de buurt. De benen voelen goed, klaar voor de start.

Trois, deux, un, en weg. Bij het eerste bruggetje zat ik op 16 seconden, waar ik de meesten al op 19 zag zitten. Te hard weg? Nee, het is een korte tijdrit dus ik ga er vol in. Na 4 minuten kreeg ik mijn voorganger al in zicht, die 1 minuut voor me was gestapt. Dat gaat wel heel hard. Het duurde wel tot minuut 7 voor ik er langs was. Het eerste stukje klimmen voelde al niet meer zo makkelijk als tijdens het inrijden. Maar het schoot op, het parcoursrecord stond op 11:21, dus als ik daar in de buurt reed duurde het niet lang meer.

Na het dorpje Bettans werd het lastiger, daar volgden twee klimmetjes en een open stuk met wind tegen. Mijn benen raakten steeds leger, en op het open stuk had ik moeite de teller boven de 30 te houden. Da's even wat anders dan met boven de 50 afdalen met wind mee… Na nog een grote kuil (hard naar beneden, tempo houden naar boven) volgde een bochtje en het aanloopstuk omhoog naar de finish. Ik keek op de klok en zag dat het goed zat, nog onder de 11 minuten. Met het putten uit reserves die nog ergens in mijn lichaam aanwezig bleken, het uitstoten van enkele oerkreten en het reciteren van mantra's als 'je voelt geen pijn' overbrugde ik het laatste stuk. De klok zei 11:34, de hartslagmeter 183 en het lichaam 'je moet NU even zitten, anders val je om'. Helaas, ik bewoog me met meer dan 40 km/u in voorwaartse richting, dus dat was even geen optie. Enigszins duizelig remde ik en reed terug naar de finish. 'De beste tijd tot nu toe' — niet voor niets geleden dus.

Er volgden nog twee tijdrithelmen die 11:20 en 11:27 reden. Het overige snelle materiaal heb ik dus geklopt, alleen dat al was een overwinning. Deze derde plaats leverde me enkele punten voor het bergklassement op, waardoor ik in etappe 1 in de bolletjestrui van start ga. Erg fijne opening!

De resultaten van de rest van team 'Hellas Utrecht' zoals we hier bekend staan:
Bart, Wouter en Mark reden ook onder de 12 minuten wat ons aan de top van het teamklassement bracht. Onze hoop is dat dit genoeg inspiratie is voor sommige Zwitsers om bij de afsluitende tijdrit op zondag ook de badmuts ter hand te nemen. Daan bleef de snelste dame net voor, waar hij erg content mee was. Judith net niet, maar was wel tweede dame. Bert beleefde zijn voorspelde nachtmerrie: hij reed verkeerd en kwam na 29 minuten pas binnen. Dit werd door de organisatie beperkt tot de langzaamste tijd van 17 minuten, dus de schade voor het klassement viel nog mee. Al met al hebben we dus wel van ons laten horen.

Uitslagen zijn inderdaad te bezichtigen op www.rushteam.ch, op het forum ‘Récits de courses’. Het parcours was overigens 8.14km, geen 9, dan zouden die tijden ook wel heel strak zijn.

Er is een goede kans dat de uitslagen van etappe 1 daar ook al op staan; inmiddels is die ook al verreden en het verslag volgt nog!

Groeten uit zonnig Lausanne,
Aron

Dag lieve lezers!

Hierbij het eerste verslagje in een reeks van 6. Ik bevind mij in Lausanne, Zwitserland, voor mijn eerste meerdaagse sportevenement ooit: de Tour de France Orientale, een vijfdaagse wielerkoers georganiseerd door de lokale triathlonvereniging alhier.

Overeenkomsten met de echte Tour de France zijn behalve de naam het feit dat er tijdritten en bergetappes zijn en de klassementen met gele, groene en bolletjestruien. Maar verschillen zijn er ook genoeg; de etappes zijn korter (100-130km) en het parcours is niet afgezet. Vanwege het verkeer wordt er het grootste deel geneutraliseerd gereden, netjes twee aan twee. Ontsnappen is niet toegestaan, en er wordt gewacht op mensen die moeten lossen. In de klimmen en de laatste stukken van de etappes kan het verschil worden gemaakt, dan is demarreren wel toegestaan. Ik weet nog niet precies wat ik moet verwachten van het niveau en fanatisme van de overige deelnemers; na de eerste etappe is dat ongetwijfeld duidelijker.

Een korte introductie van ons team, Talloze Dagen Fietsend Omhoog, hoofdzakelijk bestaand uit leden van de Utrechtse triathlonvereniging Hellas:

Wouter Kegge – Initiator van onze deelname, sterkste klimmer en serieus kanshebber voor de bolletjestrui. Tevens een zeer sterke hardloper, maar dat onderdeel is er in deze wedstrijd helaas voor hem niet bij.
Mark Groot – Gekend tijdrijder, reed onlangs in Almere nog 42km net onder 1 uur. Heeft ook sprintvermogen in de benen en gaat een gooi doen naar het groenetruiklassement.
Bert Streumer – Kranige zestiger met menig kampioenstitel op zijn naam. Rijdt alsof hij nog een twintiger is. Veruit de meest ervaren rot in het team.
Bart van der Wal – Zit zijn halve leven al op een racefiets, en is zowel in het klimmen als bij de tijdritten een gevaarlijke outsider voor de Zwitsers. Gezegd moet wel worden dat hij 1/3 van zijn leven op zijn huidige racefiets rondrijdt, "krk-krk".
Judith Dijker – Onze enige kanshebster in het damesklassement, en ze doet nauwelijks onder voor de heren.
Daan Hoogland – Rijdt sterk dit jaar, en is bij Hellas-trainingen altijd tot het einde te vinden bij het beruchte "eigen tempo"-stuk. Bestuurder van de karakteristieke VW surfbus. Altijd op zijn hoede voor De Vijand, die overal op de loer kan liggen in de vorm van iedere triatleet die geen Hellas-lid is.
Aron van Ammers – Kan een beetje tijdrijden en een beetje klimmen. Zal zich bij de sprints afzijdig houden vanwege gebrek aan talent op dit gebied. De grote vraag is of hij na enkele zware koersdagen nog weet te presteren of kansloos door het ijs zakt.

En de twee soigneurs:

Lise Klunder – Bereidt de heerlijkste en meest voedzame maaltijden om het team na zware arbeid in de koers weer snel te ravitailleren.
Nina Streumer – Heeft jarenlange ervaring als verzorgster van teams in de Roparun, Europamarathon en andere sportieve evenementen, die er regelmatig uitkomt in de vorm van mooie verhalen.

Met deze mensen gaat het dus gebeuren. De koers duurt van woensdag 20 mei t/m zondag 24 mei. Vandaag om 19:00 is de proloog, een tijdrit van 9km. Licht glooiend, in totaal 59 hoogtemeters klimmen. Dat is wat men hier "vlak" noemt. We hebben het parcours gisteren twee keer gereden. Het parcours bevalt me; de stukjes klimmen zijn kort genoeg om een behoorlijke snelheid te houden en daarna weer door te knallen. Voor de rest zijn het voornamelijk lekker lange rechte wegen.

De tijdwaarneming werkt als volgt: er worden twee stopwatches gestart, waarvan de eerste deelnemer er een meeneemt. Bij de finish noteert de eerste deelnemer zijn eigen aankomsttijd en vervolgens die van de rest. Zie daar alweer een verschil met de Tour de France: het gaat er hier net iets minder professioneel aan toe.

Het is hier tijd voor de warme maaltijd, die we in verband met de starttijd van de proloog in de middag zullen nuttigen. Het weer is overigens ronduit zomers. We moeten ons flink insmeren om niet direct als uitgedroogde kreeften te eindigen. Vanavond of morgen volgt een nieuw verslag, met de uitslagen van de proloog en bespiegelingen op de rit van morgen.

Meer informatie over de wedstrijd is te vinden op www.rushteam.ch. Er is mij verteld dat de uitslagen hier ook iedere dag zullen verschijnen.

Salut!

Aron

Het is hier in Amsterdam en omstreken beroerd fietsen. Alleen maar stinkende autowegen en anders wel vliegtuigen, zoveel kanalen dat ze altijd in de weg zitten en geen enkel stukje leuk groen. Dacht ik! Maar daar moet ik op terugkomen.

Vanmiddag thuisgekomen uit Enschede na het feestje van N. restte mij nog een uurtje of 4 heerlijk voorjaarsweer, global warming-style: zonnig, warm en een kraakheldere hemel. Er ging gefietst worden! Bij gebrek aan fietsmaatjes (wie vraag je zondagmiddag om 16:00 nog?) trok ik alleen ten strijde. Op de kaart lachten de Vinkeveense plassen en een hoop kringelweggetjes daaromheen mij toe. Daar moest ik zijn! Zonder een duidelijk plan over het aantal te rijden kilometers vertrok ik met 2 mueslirepen, 5 gedroogde vijgen en 2 bidons richting het Amsterdam-Rijnkanaal. De oplettende lezer valt het wellicht op dat dit aan de magere kant was. De minder oplettende fietser in mij zou hier pas na 80km achterkomen!

Het Amsterdam-Rijnkanaal dus. Daar was het al prettig fietsen. Windje schuin in de rug, ook niet verkeerd. Al moet ik wel toegeven dat er continu een bepaalde industriewalm hing. Dit stemde mij nog niet positief over het fietsen in de Randstad. Weldra slingerde ik wat meer de polder in, en het werd beter. Veel beter! Eindeloze slingerwegen langs even eindeloze vaarten en plassen volgden elkaar op. De lucht werd eindelijk fris.

Ieder schilderachtig boerderijtje wat ik tegenkwam had minstens 2 auto’s voor de deur, waarvan bij voorkeur minstens 1 Jaguar. Leuk wonen in de polder is blijkbaar niet voor iedereen weggelegd. Na wat heen-en-weergeslinger langs meerdere dorpjes werden ook de Vinkeveense plassen aangedaan, mij inmiddels welbekend na een Rondje Eilanden met B. vorig jaar. Hier zijn de huizen en auto’s overigens helemaal spectaculair.

Inmiddels zat ik op zo’n 45km en een plan begon zich te vormen: het werd 80km, of misschien wel 100. De benen voelden goed, dus 100km zou leuk zijn. Maar mijn eetvoorraad slonk al aardig. Na van de laatste mueslireep de helft te nemen sprak ik met mezelf af dat de andere helft pas op km 60 genuttigd zou worden.

Vervolgens even de bordjes richting Amsterdam gevolgd. Toen in de verte de skyline met Arena en verschillende kantoorgebouwen begon op te doemen, weer wat afgezwaaid naar het westen. Maar na enige tijd was ik Amsterdam toch wel zo dicht genaderd dat er een duidelijke keuze gemaakt moest worden: ofwel richting huis, ofwel een lus eraan breien. Dit was rond km 65. De benen voelden goed, en ik had 100km stiekem al tot mijn doel gemaakt, dus hup, zuidwaarts maar weer. De wind had overigens de neiging steeds in de rug te blijven. Met hartslagwaarden zoals je ze wilt in een rustige duurrit reed ik geregeld 35-37.

Edoch, rond km 80, ik was inmiddels in Aalsmeer beland, begon zich wat vermoeidheid te vertonen. Sterker nog, mijn benen waren leeg, alles was leeg, en ik had nog maar 1 vijg en een paar goede slokken drinken over! Zo ging ik die 100 niet redden. Alles toch maar meteen opgemaakt en heel fanatiek een kraan en een cafetaria met AA-drink en een Snickers gevisualiseerd. En jawel, rond km 85 was ik in Amstelveen en na enkele bordjes Stadshart was daar ten eerste een benzinestation met kraan – ahhh, water – en ten tweede mijn redding op dit benauwde moment: Carels cafetaria. In tegenstelling tot wat de naam deed vermoeden was deze uitspanning gespecialiseerd in nasi ramas en werd hij gerund door slecht Nederlands sprekende Chinese dames. Evenwel konden ze mijn bestelling van een flesje AA en een Snickers prima afhandelen. Wat een genot! Ik bruiste weer van de energie, knallen maar met die laatste km’s. Door het Amsterdamse Bos en met een kleine omweg door Osdorp om toch zeker aan die 100 te komen flitste ik langs stoplichten en nietsvermoedende passanten. Om bij thuiskomst 101,93 op mijn teller te zien staan. Mission accomplished.

Conclusie: het is goed fietsen in de polder. En solo 100km rijden is 3,5 uur pure meditatie.

Een quote:

“If you tied buttered toast to the back of a cat and dropped it from a height, what would happen?”
— Steven Wright

Jahaa, da’s lastig he!

Het is officieel, ik gebruik Linux, dan wel niet altijd maar toch zeker soms. Blijft erg leuk om er af en toe wat mee te knutselen. Met zelfs een heus registratiebewijs:

Die 400634, dat zegt natuurlijk niets behalve dat er 400633 mensen voor mij op dezelfde site aangegeven hebben dat ze Linux gebruiken. In werkelijkheid zijn er natuurlijk heel veel meer Linux-gebruikers.

Triathlon Nieuwe Niedorp: 2e! Bij afwezigheid van een flink deel van de top 10 van vorig jaar, en door beter te fietsen, lukte het om niemand tussen Eric van der Linden en mij in te houden. Gaaf! Zoals ook aan mijn gezichtsuitdrukking te zien is 🙂

De UT Triathlon was NAT en KOUD! Maar we zijn gefinished 😀

Hoera! Multitof.com doet eindelijk wat hij moet doen: deze blog hosten. Wellicht zal ik er nu dus ook eens iets op zetten. De kunst is om iets te schrijven te hebben, wat ik zelf kwijt wil, en wat ook nog eens interessant is om te lezen… Dan hebben we de lat al wel behoorlijk hoog liggen natuurlijk. Gelukkig weet nog bijna niemand dat deze blog bestaat, het is dus een beetje droogbloggen.

Voor nu een link om u geamuseerd te houden: The Dawn and Drew show, mijn meest favorietste podcast. Een married couple uit Wisconsin (waar dat ook moge zijn, wie in Europa weet er iets van de ligging van staten en plaatsen in de USA?) neemt regelmatig een gesprekje op zonder enige noemenswaardige inhoud maar met een hoge amusementswaarde. En dankzij de Podcasting revolutie kun jij dat iedere keer automatisch op je mp3-speler krijgen. Is het niet geweldig? Ik zal een antwoord suggereren: ja, dat is geweldig.

The first question I have to answer, having started this blogging business,

is will I blog in Dutch, of zal ik in het Nederlands bloggen? If I blog in

dutch, only about 16 million people will be able to read it. Maar als ik in

het engels blog, kan ik niet putten uit alle mooie Nederlandse

taalconstructies. It is beyond doubt however that I should choose a

language. De keuze is bij deze gemaakt: Multitof zal een Nederlandse blog

zijn. Maar pin me er niet op vast, er zou misschien wel eens een engels

postje tussendoor kunnen glippen 🙂

3e plaats in Holten. Alhoewel de echt rappe mannen in de Eliteserie startten, ben ik hier wel een klein beetje trots op.

Klaar met zwemmen bij de Speedman triathlon Groningen.

Rennen door de regen in Nieuwe Niedorp, vorige week. Het ging hard!

These are my first steps into the world of blogging. Why blog? Because I’m curious, that’s one reason. Because I think I might have something to say that interests someone. And I won’t deny I do it because I want to be a part of this “publication revolution”. Where everyone can publish their thoughts, not depending on the money they have or the people they know, but on whether they have something to say.

So let’s see whether this can become interesting.