Nooit deed ik er een. Een “trainingswedstrijd”. Trainen is trainen, racen is racen. Maar vandaag kroop het bloed waar het niet gaan kon. Teamie Arjen wees me er vrijdag op dat er nog startplaatsen waren voor de Olympische Afstand bij de Duin Triathlon Almere. Starten om 15:00, een schappelijke tijd voor een zondag, en ik ging er toch al heen om de 1eDivisie-teamies van De Dolfijn te zien schitteren (en dat deden ze!).
de dolfijn
Zweten na het zweten?
Tijdens het (ontzettend gave, voor maart verrassend zonovergoten) trainingsweekend met de Eredivisieteams van De Dolfijn ontstond er een discussie over de effecten van de sauna, naar aanleiding van het enthousiaste saunagedrag van sommige atleten. Goed en ontspannend voor je lichaam na een training? Of ook belastend? Ik claimde dat de sauna naast heel ontspannend, ook een belasting voor je lichaam is. Om te kijken of ik niet al te veel onzin uitkraamde (ik heb het ooit gehoord toen iemand bij Aloha Triathlon zich er in verdiept had, maar hoe zat het ook alweer?) ben ik er kort ingedoken.
Rutbeek Mixed Team Relay: Korte knallers
De Mixed Team Relay in Enschede: dame-heer-dame-heer doen in estafettevorm een belachelijk korte triathlon. Dat wordt verzuren, pijn lijden, en het vooral achteraf leuk vinden.
Daar komt Carola! We liggen vijfde! Een split second lopen we een soort van verstrengeld hand in hand, en daar ga ik!
Ram ram ram, spat spat spat. De gele boei. Net voor me ligt nummer vier in de wedstrijd.
Ram ram ram, spat spat spat. Daar is de kant alweer. Nummer vier ben ik voorbij.
Rennen rennen rennen, pak uit, helm op. “Groarrr!” komt er uit mijn mond. Diep gaan komt diep van binnen.
Fiets op. Rammen. Rechterschoen aan. Rammen. Linkerschoen aan. Rammen. In de verte groen-rood-groen. Groen 1 (TC Twente) ben ik snel voorbij. Rood is Dolfijn Bart Rijborz, dat duurde iets langer. Groen 2 blijft ver weg, maar ik loop in.
Kwijl op mijn kin, hijgen tot op het bot. De achterstand is voer voor mijn wedstrijdhonger. Ik kauw even op iedere seconde en slik hem dan slikvingerend* door. Nog 12, nog 10, nog 8.
* ik heb gemerkt dat het woord “slikvingerend” niet bij iedereen bekend is. Sterker nog, het is niet eens Nederlands volgens Van Dale! Het betekent zoiets als “om je vingers bij af te likken” als in “de sublieme chocolademousse ging bij het volledige gezelschap slikvingerend naar binnen”.
Bij de laatste bocht ben ik er. “Groarrr!” er langs. Groen 2 (TCT-er Niels Hollander) gaat mee. Hij mag voor, ik geef mijn benen iets wat lijkt op rust voor het lopen.
Fiets weg. Helm af. Rechterschoen aan. Linkerschoen aan. Ik ben eerder weg.
Loopparcours op. Oh ja, achter het hek langs. Niels komt langs.
Poging 2. Loopparcours op. Diep gaan. 1500 meter, het is bijna niets. Nog geen 4 rondjes op de baan. Hij heeft 10 seconden, ik loop er naartoe. Het worden er 7, dan weer 8. Ronde 2. De ronden zijn zo kort, dit is zo voorbij.
Ik bijt, ik geef alles. Hij ook. Een seconde eraf, een seconde erbij. Ik kom er niet langs. Daar is Yvonne. Handjeklap, opzij, het gras in.
Misselijk. Leeg. Pijn in mijn keel. Pijn in mijn longen. Schor. Ik geloof dat ik het goed heb gedaan.
Yvonne zwemt bij ze weg, fietst nog verder weg, en houdt stand bij het lopen.
Wilbert maakt van 22s voorsprong in het water al een minuut, op de fiets anderhalf en finisht ruim als eerste. Team Dolfijn Jong wint!
Team Dolfijn Masters weet met een vliegende start van Linda, een solide serie van Bart, een verrassend felle sessie van Marijke en een net-geen-fotofinish van Gosse de derde plaats in de wacht te slepen.
Prima generale repetitie voor de team relay in de Eredivisie in Almere volgende week. We zullen zien wat ons niveau voorstelt tussen de echte mannen.
Spreadsheet met na een stukje huisvlijt alle individuele tijden onder elkaar
Team DolfijnMasters: Bart geeft het “stokje” over aan Marijke
2 blije Dolfijnteams
NK Veenendaal 2012: Overmatige inspanning
Voor wie niet in Nederland zat of de hele dag binnen met airco: op 18 augustus 2012 was het warm. Erg warm. De organisatie van de Triathlon Veenendaal waarschuwde bezoekers vooraf zich vooral “niet overmatig in te spannen”. Een boodschap die bij mij als deelnemer een lichte grinnik teweegbracht: wat moest er dan van ons deelnemers verwacht worden, klaar voor een inspanning die zelfs bij koel weer als “overmatig” getypeerd kan worden?
Ook vanwege die hitte werd er vandaag zonder wetsuit gezwommen. Zwemmen in buitenwater zonder wetsuit en ik, we zouden nooit vrienden worden, dacht ik. Iedere wedstrijd die ik tot nu toe zonder wetsuit zwom, was een deceptie volgens dezelfde formule: met minuten achterstand op de rest van het veld op de fiets stappen en roemloos solo de wedstrijd afmaken.
Maar sportprestaties zijn voor een belangrijk deel een mentale kwestie. Van fantaseren over hoe slecht het resultaat zal worden, wordt het zeker niet beter. Dus ik focuste op wat ik nu wel kon doen, in plaats van op wat ik in het verleden niet heb gedaan of wat in de toekomst zou kunnen mislukken. Alle negatieve herinneringen zette ik in de mentale ijskast (die ook bij deze temperaturen prima functioneerde) en ik liet alleen nog beelden toe van krachtige zwemslagen, mooie zwemtijden en goede fietsgroepen.