Rutbeek Mixed Team Relay: Korte knallers

De Mixed Team Relay in Enschede: dame-heer-dame-heer doen in estafettevorm een belachelijk korte triathlon. Dat wordt verzuren, pijn lijden, en het vooral achteraf leuk vinden.

Daar komt Carola! We liggen vijfde! Een split second lopen we een soort van verstrengeld hand in hand, en daar ga ik!

Ram ram ram, spat spat spat. De gele boei. Net voor me ligt nummer vier in de wedstrijd.

Ram ram ram, spat spat spat. Daar is de kant alweer. Nummer vier ben ik voorbij.

Rennen rennen rennen, pak uit, helm op. “Groarrr!” komt er uit mijn mond. Diep gaan komt diep van binnen.

Fiets op. Rammen. Rechterschoen aan. Rammen. Linkerschoen aan. Rammen. In de verte groen-rood-groen. Groen 1 (TC Twente) ben ik snel voorbij. Rood is Dolfijn Bart Rijborz, dat duurde iets langer. Groen 2 blijft ver weg, maar ik loop in.

Kwijl op mijn kin, hijgen tot op het bot. De achterstand is voer voor mijn wedstrijdhonger. Ik kauw even op iedere seconde en slik hem dan slikvingerend* door. Nog 12, nog 10, nog 8.

* ik heb gemerkt dat het woord “slikvingerend” niet bij iedereen bekend is. Sterker nog, het is niet eens Nederlands volgens Van Dale! Het betekent zoiets als “om je vingers bij af te likken” als in “de sublieme chocolademousse ging bij het volledige gezelschap slikvingerend naar binnen”.

Bij de laatste bocht ben ik er. “Groarrr!” er langs. Groen 2 (TCT-er Niels Hollander) gaat mee. Hij mag voor, ik geef mijn benen iets wat lijkt op rust voor het lopen.

Fiets weg. Helm af. Rechterschoen aan. Linkerschoen aan. Ik ben eerder weg.

Loopparcours op. Oh ja, achter het hek langs. Niels komt langs.

Poging 2. Loopparcours op. Diep gaan. 1500 meter, het is bijna niets. Nog geen 4 rondjes op de baan. Hij heeft 10 seconden, ik loop er naartoe. Het worden er 7, dan weer 8. Ronde 2. De ronden zijn zo kort, dit is zo voorbij.

Ik bijt, ik geef alles. Hij ook. Een seconde eraf, een seconde erbij. Ik kom er niet langs. Daar is Yvonne. Handjeklap, opzij, het gras in.

Misselijk. Leeg. Pijn in mijn keel. Pijn in mijn longen. Schor. Ik geloof dat ik het goed heb gedaan.

Yvonne zwemt bij ze weg, fietst nog verder weg, en houdt stand bij het lopen.

Wilbert maakt van 22s voorsprong in het water al een minuut, op de fiets anderhalf en finisht ruim als eerste. Team Dolfijn Jong wint!

Team Dolfijn Masters weet met een vliegende start van Linda, een solide serie van Bart, een verrassend felle sessie van Marijke en een net-geen-fotofinish van Gosse de derde plaats in de wacht te slepen.

Prima generale repetitie voor de team relay in de Eredivisie in Almere volgende week. We zullen zien wat ons niveau voorstelt tussen de echte mannen.

Uitslagen

Spreadsheet met na een stukje huisvlijt alle individuele tijden onder elkaar

 

Team DolfijnMasters: Bart geeft het “stokje” over aan Marijke

 

2 blije Dolfijnteams

UT Triathlon: Eredivisiemateriaal

Het is koud. Broeikaseffect, ieder jaar weer warmterecords, maar voor een dag in mei is deze ochtend echt koud. Vandaag gaan we los.

Vóór 10 uur moet mijn racepaard de stal in. Ik neem mijn tijd, in de rij staan kan altijd nog. Oefeningen, rondjes op de atletiekbaan, rustig en hard. Hard is 75′ zonder al te veel moeite. Zo hoort het. Om 9:58 klop ik aan bij de jury.

“Je stuur staat echt te veel naar voren, Aron”. Bevriend jurylid Daan, in functie streng zoals jury hoort te zijn. Het is niet meer dan 5mm, maar hij heeft wel gelijk. Even pielen met een inbus en mijn ligstuur steekt geen millimeter meer voor de remhendels uit. Regels zijn regels. Ik mag nog naar binnen.

10:31. Alles is voorbereid. Ik heb dit al zo vaak gedaan. Maar vandaag moet het harder, het is tenslotte de Eredivisie. Het zwemmen gaat tegenvallen, het fietsen zal hard gaan, het lopen zal zwaar zijn. Dat is hoe het altijd gaat. Self-fullfilling prophecy? Achteraf zeker.

Continue reading