Het ging weer hard in Amsterdam! Hier zijn de uitslagen uitgebreid met percentages, fietsgroepen en posities op alle onderdelen.
Bijzonderheden:
Tijdens het (ontzettend gave, voor maart verrassend zonovergoten) trainingsweekend met de Eredivisieteams van De Dolfijn ontstond er een discussie over de effecten van de sauna, naar aanleiding van het enthousiaste saunagedrag van sommige atleten. Goed en ontspannend voor je lichaam na een training? Of ook belastend? Ik claimde dat de sauna naast heel ontspannend, ook een belasting voor je lichaam is. Om te kijken of ik niet al te veel onzin uitkraamde (ik heb het ooit gehoord toen iemand bij Aloha Triathlon zich er in verdiept had, maar hoe zat het ook alweer?) ben ik er kort ingedoken.
Voor wie niet in Nederland zat of de hele dag binnen met airco: op 18 augustus 2012 was het warm. Erg warm. De organisatie van de Triathlon Veenendaal waarschuwde bezoekers vooraf zich vooral “niet overmatig in te spannen”. Een boodschap die bij mij als deelnemer een lichte grinnik teweegbracht: wat moest er dan van ons deelnemers verwacht worden, klaar voor een inspanning die zelfs bij koel weer als “overmatig” getypeerd kan worden?
Ook vanwege die hitte werd er vandaag zonder wetsuit gezwommen. Zwemmen in buitenwater zonder wetsuit en ik, we zouden nooit vrienden worden, dacht ik. Iedere wedstrijd die ik tot nu toe zonder wetsuit zwom, was een deceptie volgens dezelfde formule: met minuten achterstand op de rest van het veld op de fiets stappen en roemloos solo de wedstrijd afmaken.
Maar sportprestaties zijn voor een belangrijk deel een mentale kwestie. Van fantaseren over hoe slecht het resultaat zal worden, wordt het zeker niet beter. Dus ik focuste op wat ik nu wel kon doen, in plaats van op wat ik in het verleden niet heb gedaan of wat in de toekomst zou kunnen mislukken. Alle negatieve herinneringen zette ik in de mentale ijskast (die ook bij deze temperaturen prima functioneerde) en ik liet alleen nog beelden toe van krachtige zwemslagen, mooie zwemtijden en goede fietsgroepen.
Beste lezer, ik heb iets met u te delen. Ik was sportief getraumatiseerd. Getraumatiseerd voor zover daar sprake van kan zijn in het leven van een gezonde hobbysporter. Er was sprake van klein sub-sub-subtoppersleed, van herinneringen aan ervaringen uit het verleden die me beperkten in het heden, van een negatieve spiraal van gedachten. Die spiraal draaide om “stayerwedstrijden” en “Stein”.
Drie keer finishte ik in een stayerwedstrijd in Stein. Drie keer was het een deceptie, de ene nog dieper dan de andere. Het water was koud maar wetsuits bleven ongebruikt, het atletenveld was klein en zwom veel sneller dan ik, de laatste fietsgroep draaide haar rondjes ver voor mij, in de marge van de marge ging ik diep voor een bij voorbaat al vruchteloze race.
Startnummer 1 schept verplichtingen
De wedstrijd in Groningen vorige week had een deel van die emotionele schrammen al geheeld. Maar de aanblik van het water in de haven van Stein maakte nog wel wat los. Dus in de voorbereiding haalde ik alles uit de kast: parcoursverkenning, visualisatie, powernap, goed eten, warmlopen. Het feit dat ik om onbekende redenen met startnummer 1 mag starten, vormt het laatste puntje onder het uitroepteken.
Een NK! Dat was weer een tijdje geleden. Tot nu toe was mijn aanwezigheid op Nederlandse Kampioenschappen geen doorslaand succes. Dat gold trouwens voor alle stayertriathlons, waar je in groepen mag fietsen. Doe mij maar een wedstrijd waar je op wat achterstand het water uit kunt komen, solo het halve veld voorbij kan scheuren en toch top 10 kunt eindigen.
Nee, dan stayerwedstrijden: snelzwemmers vormen een peloton waar je in je eentje nooit meer bij komt, en de traagzwemmende hardfietser heeft het nakijken.