Na het stayergeweld van de afgelopen weken vond ik het wel weer eens tijd voor een OD-tje. In tegenstelling tot de wereld van de populaire fictie en Amy Winehouse-achtige kringen bedoelen wij triatleten daar niet “overdosis” mee, maar “olympic distance”. Als je sport olympisch is, moet je dat natuurlijk uitbuiten zo veel je kan. Zo kan iedereen van recreant tot fanatieke subtopper starten op een evenement met “olympisch” in de naam. Fantastisch toch?
Goed, de olympische afstand in Utrecht dus. Niet van dat laffe gefiets in groepen, maar solo 1500m zwemmen, 40km fietsen en 10km lopen. En alles in de regen. Het weerbericht had blijkbaar wat mensen afgeschrikt: van de snelle atleten die ik op de deelnemerslijst had gespot, heb ik de helft niet gezien. De olympische gedachte kwam direct tot uiting: meedoen is belangrijker dan winnen. Sterker nog: wie niet meedoet, kan helemaal niet winnen.