Voor de cijferliefhebbers hier uitgebreide versies van de uitslagen van de Olympische afstand in Almere op 1 juni 2014. De basis is de uitslag inclusief tussentijden.
Toegevoegd:
Enjoy!
Nooit deed ik er een. Een “trainingswedstrijd”. Trainen is trainen, racen is racen. Maar vandaag kroop het bloed waar het niet gaan kon. Teamie Arjen wees me er vrijdag op dat er nog startplaatsen waren voor de Olympische Afstand bij de Duin Triathlon Almere. Starten om 15:00, een schappelijke tijd voor een zondag, en ik ging er toch al heen om de 1eDivisie-teamies van De Dolfijn te zien schitteren (en dat deden ze!).
Na het stayergeweld van de afgelopen weken vond ik het wel weer eens tijd voor een OD-tje. In tegenstelling tot de wereld van de populaire fictie en Amy Winehouse-achtige kringen bedoelen wij triatleten daar niet “overdosis” mee, maar “olympic distance”. Als je sport olympisch is, moet je dat natuurlijk uitbuiten zo veel je kan. Zo kan iedereen van recreant tot fanatieke subtopper starten op een evenement met “olympisch” in de naam. Fantastisch toch?
Goed, de olympische afstand in Utrecht dus. Niet van dat laffe gefiets in groepen, maar solo 1500m zwemmen, 40km fietsen en 10km lopen. En alles in de regen. Het weerbericht had blijkbaar wat mensen afgeschrikt: van de snelle atleten die ik op de deelnemerslijst had gespot, heb ik de helft niet gezien. De olympische gedachte kwam direct tot uiting: meedoen is belangrijker dan winnen. Sterker nog: wie niet meedoet, kan helemaal niet winnen.
Een NK! Dat was weer een tijdje geleden. Tot nu toe was mijn aanwezigheid op Nederlandse Kampioenschappen geen doorslaand succes. Dat gold trouwens voor alle stayertriathlons, waar je in groepen mag fietsen. Doe mij maar een wedstrijd waar je op wat achterstand het water uit kunt komen, solo het halve veld voorbij kan scheuren en toch top 10 kunt eindigen.
Nee, dan stayerwedstrijden: snelzwemmers vormen een peloton waar je in je eentje nooit meer bij komt, en de traagzwemmende hardfietser heeft het nakijken.
Het is koud. Broeikaseffect, ieder jaar weer warmterecords, maar voor een dag in mei is deze ochtend echt koud. Vandaag gaan we los.
Vóór 10 uur moet mijn racepaard de stal in. Ik neem mijn tijd, in de rij staan kan altijd nog. Oefeningen, rondjes op de atletiekbaan, rustig en hard. Hard is 75′ zonder al te veel moeite. Zo hoort het. Om 9:58 klop ik aan bij de jury.
“Je stuur staat echt te veel naar voren, Aron”. Bevriend jurylid Daan, in functie streng zoals jury hoort te zijn. Het is niet meer dan 5mm, maar hij heeft wel gelijk. Even pielen met een inbus en mijn ligstuur steekt geen millimeter meer voor de remhendels uit. Regels zijn regels. Ik mag nog naar binnen.
10:31. Alles is voorbereid. Ik heb dit al zo vaak gedaan. Maar vandaag moet het harder, het is tenslotte de Eredivisie. Het zwemmen gaat tegenvallen, het fietsen zal hard gaan, het lopen zal zwaar zijn. Dat is hoe het altijd gaat. Self-fullfilling prophecy? Achteraf zeker.
Een stuk of twintig pezige mannetjes staan zenuwachtig onder een startboog. Daarachter nog honderden mensen, maar die gaan we tot de finish niet meer zien. Pang! We zijn weg. Ik ga vandaag 10 kilometer binnen 35 minuten lopen.
Is een atleet ooit optimaal voorbereid?
Net iets te weinig lange looptrainingen gedaan.
Ik had deze week iets meer willen slapen.
Deze winter een stuk minder gezwommen dan ik had willen doen.
Zere kuiten na een korte buitenwatertraining gisteren.
Nog geen gels en repen ingekocht.
Lang niet zoveel rompstabiliteit getraind als goed voor me is.
Laat staan dat ik toeren heb uitgehaald op een skippybal.
Nog steeds geen wedstrijdschoenen gekocht.
Mijn fiets is vies.
Mijn fiets is nog steeds 3 kilo te zwaar.
Is een atleet ooit optimaal voorbereid? Nee. Zeker niet als je een pittige fulltimebaan hebt, en een leven naast je sport.
Maar is het genoeg om komende zondag leuk mee te doen in een halve triathlon? En niet als een wrak te finishen? Ik heb zo’n gevoel van wel.
Indeland, hier komm ich!