Vandaag 2 etappes op het programma. In de ochtend 75km rondom het Lac de Neuchatel, relatief vlak, met als finish een korte, glooiende klim.

Vroeg in de race sprong Chaunsey weg, een lid van het Rushteam dat vloeiend engels én frans spreekt. Hij is ongevaarlijk voor het klassement dus mag gaan. Na een tijdje springen er weer dag mensen weg. Niemand die voorin het klassement stond, waardoor de bijzondere situatie ontstond dat de koplopers in het klassement in een klein achtervolgend groepje zaten.

Ik vond het wel prima zo. Zo rustig mogelijk rijden, om de benen een beetje te sparen. ‘s Ochtends voelden mijn benen niet goed, en dat was op de fiets nog niet veranderd. Op de slotklim kon ik nog wel proberen wat er nog uit mijn benen te persen viel.

Na 70 niet al te bijzondere kilometers (met wel bijzonder mooie beelden van het Zwitsers landschap, ook niet onbelangrijk) begon de slotklim. Ik kende hem nog van 2 jaar geleden. Het waren stukjes echt klimmen afgewisseld met vals plat.

Ik zette flink aan en sloeg een gaatje. Dat lukte in ieder geval. Om het te houden bleek echter te moeilijk. Er zat gewoon geen fut meer in mijn benen. Philip en Wouter sloten aan. Om de beurt reden we een stukje weg, liepen tegen onze grens aan en lieten het weer lopen. Het was zwaar, maar hier wilde ik uiteraard niet lossen. Uiteindelijk sloeg Wouter een klein gaatje, niet genoeg om meegeteld te worden voor het klassement.

Top van het klassement dus onveranderd:
1. Wouter Kegge
2. Aron van Ammers 6′
3. Philip Morel 35’

Er is al een filmpje van de ochtendetappe!

Ik was volledig uitgewoond en futloos. En vanmiddag nog die tijdrit. 21km met een klim erin. Het beeld van Philip die zijn dichte wiel monteerde en tijdrithelm opzette was niet motiverend. Maar het moet maar.

Na een korte pauze en een rustig ritje naar de start van de tijdrit, was het er dan eindelijk tijd voor. De laatste etappe. Hierna hoeven we niet meer. De startvolgorde was omgekeerd aan het klassement. Iedere minuut starten. Voor me dus Philip, achter me Wouter. Ik zie het wel. Tijdrijden is een kunstje en dat beheersen we allemaal; het is nu de vraag wie de 500 kilometer door de bergen het beste heeft doorgekomen.

Trois, deux, un, daar ging ik. Het parcours was eenvoudig en bekend, en dat scheelt een hoop. Bij een splitsing toch nog twijfel, maar gelukkig zag ik wat mensen voor me die linksaf gingen. Dat scheelt weer, want mijn gevoel zei rechts.

Het idee dat ik hier hard genoeg zou rijden om Philip voor te blijven in het klassement, had ik al lang uit mijn hoofd gezet. En Wouter inhalen was al helemaal geen optie. Hij klimt gewoon te hard en rijdt ook een sterke tijdrit.

Een voor een kon ik wat mensen oprollen. Goed voor de moraal. Anton, vroeger gevaarlijk, nu op geruime afstand in het klassement. Villy, etappe voor etappe op wat meer afstand gezet, ook geen bedreiging meer.

Maar Philip? Ja, daar in de verte reed hij. De klim was overzichtelijk genoeg om ver te kunnen kijken. Een oranje stip met een witte, langwerpige stip er bovenop. Hij is nu bij het bordje, 16:54. Nu ben ik bij het bordje, 17:58. We rijden bijna even hard! Mijn verslapte moraal verdween als sneeuw voor de zon, en maakte plaats voor vrolijkheid en verbetenheid. Ik ging mijn plek in het klassement houden. Grommend, kreunend, hijgend en vloekend als het moet, maar ik ga die plek houden.

Met (alweer) het laatste restje energie sleepte ik me de laatste heuveltjes over. Het was een mooi weerzien met het bordje “Bettens”. Twee jaar geleden was ik te vroeg linksaf geslagen. Nu wist ik dat ik eerst dit bordje voorbij moest, en dat het daarna niet ver meer was. De fraaiheid van de laatste klim op luide toon beschrijvend (“k*tklim!”) ging ik de laatste kilometer in. Afdaling, bochtje om, nog even aanzetten met alles wat ik heb en ik ben er voorbij. Het is klaar. Ik hoef niet meer. Ik kijk op de klok en zie 36:46. Vorig jaar was de winnende tijd 36:12. Dit was lang niet slecht. Ik had het van te voren niet meer gedacht.

Kort na me komt Wouter binnen. Hij blijkt inderdaad nog meer afstand genomen te hebben, en zelfs exact dezelfde tijd als Philip gereden te hebben. Maar mijn tweede plaats, die houd ik. Yes!! Nu “even” bijkomen…

Etappe 6, slottijdrit:

1. Philip Morel 36:16
Wouter Kegge 36:16
3. Aron van Ammers 36:38

Algemeen klassement TDFO 2011:

1. Wouter Kegge
2. Aron van Ammers 28′
3. Philip Morel 35′

…en uiteraard nog vele anderen, Hellasers en Zwitsers, waarvan ik de cijfers momenteel niet paraat heb en in dit verslag geen ruimte meer, maar die ook een fantastisch mooie wedstrijd hebben gereden. Het was prachtig mooi koersen!

Alle uitslagen later op het forum van Rushteam.

Er is al een filmpje van de ochtendetappe!