Vijf jaar geleden besloot er iemand om in Amsterdam een triathlon te organiseren. 2.5 jaar geleden besloot ik er te gaan wonen. Helaas was ik daarna nog 2 edities geblesseerd, maar afgelopen zondag was het zo ver: ik stond fit aan de start van de olympische afstand van mijn thuiswedstrijd, de triathlon Amsterdam Nieuw West.

Niet alleen was er een sterk veld met olympiër Sander Berk, topper Edo van der Meer, NK militairen Matthijs van Scheijen, winnaar van mijn vorige wedstrijd Tjardo Visser en een delegatie Zweedse juniortoppers. Nee, er speelde hier iets veel groters: het clubkampioenschap van De Dolfijn! In voorspellingen op de mailinglijst kwam mijn naam al een paar keer langs, waardoor mijn van nature aanwezige prestatiedruk verder werd aangewakkerd. Maar om de felbegeerde wisselbeker te bemachtigen moest ik nog wel 'even' afrekenen met Gosse Beerda, Jason van der Burgt, Thilo Varenhout en Bart Rijborz.

Deze wedstrijd was het debuut voor mijn nieuwe wetsuit. 2 jaar al mijn kleingeld opzij leggen had genoeg opgeleverd voor een 2XU ('two times you') Velocity 1, de crème de la crème onder de wetsuits zo had ik me laten vertellen. En zo voelde het ook toen ik het testte in het zwembad: met het grootste gemak zwom ik tijden waar ik anders alleen van kon dromen. Mijn verwachtingen waren hoog. Zou ik deze keer niet zoveel hoeven inleveren bij het zwemmen ten opzichte van de mensen die ik meestal in het finishvak tref?

Die verwachtingen werden (nog) niet beantwoord. Ik begon zoals altijd lekker, en kon goed mee met een groep voorin. Na ronde 1 van 2 door de Sloterplas stond de klok op 10:30. Maar toen ging het al minder. De groep raakte steeds verder weg, en steeds als ik keek lag ik een paar meter rechts van de mensen in de buurt. Dan zwom ik weer naar de optimale lijn toe en herhaalde dit patroon zich. Na 22 min stond ik aan de kant. Dat moet beter kunnen.

Na een soepele wissel begon ik aan wat mijn favoriete onderdeel is geworden: het fietsen. Favoriet alleen omdat het zo goed gaat? Ook, maar fietsen is gewoon ontzettend gaaf. Net als lopen trouwens. En zwemmen, als het lekker gaat. Enfin, rijden dus, 5 ronden over het bochtige heen-en-weerparcours langs Meer en Vaart, de Ookmeerweg en de verkeersvrije Lelylaan.

Vrij snel passeerde ik Thilo en Tjardo. Die had ik alvast in de pocket. Door het heen-en-weerkarakter van het parcours was het een feest van de concurrentie in de gaten houden. Sander steeds bij het grote blauwe bord, op ongeveer 4 min. Dan Edo, wat onbekende gezichten, Matthijs, Frans van Heteren, Menno Iedema… Sander bleef op dezelfde afstand, maar op de mensen daarachter liep ik in. De mensen die speaker-met-pensioen Ruud de Haan aanduidde met 'de groep 4-11'; als ik daarbij zat, zat ik dus goed.

Zei je nou 'groep'? Was het bij triathlon niet verboden om in groepen te rijden? Jazeker. Maar ook met 10 meter ertussen, of net iets minder, krijgt zo'n bundeltje fietsers het karakter van een groep. Je blijft er makkelijker achter hangen, en je komt er moeilijker voorbij.

Eind ronde 3 zat ik erachter. Even de druk van de benen. Aan het begin van de Ookmeerweg leek het tempo relatief rustig, dus vol gas erop en erover. Aan het einde van de Lelylaan leek ik weer om me heen, zag Matthijs die zei 'het is gebroken, gaan!' en nog iemand. Na wat opstartproblemen door de inhaalinspanning kon ik weer aanzetten en zo hebben we wat tijd gepakt op de rest. Als 4e kwam ik het parc fermé binnen. Wow!

Het looptempo van de anderen ging me gelijk wat te hard, maar ik liep wel lekker. Het kon echt niet harder, maar het voelde heel ontspannen. Dat was genieten, ondanks het feit dat het ene na het andere lid van de 'groep 4-11' weer langszij kwam. Na een km of 7 begon het kaarsje echt uit te gaan. De laatste km ging in 4:30, bijna een minuut langzamer dan die in het begin, en toen Jasper van Olst net voor de finish langskwam had ik ook echt geen puf meer.

Maar het maakte allemaal niet meer uit. Daar was de finish, ik was 10e, nog net binnen de top 10 met het felbegeerde prijzengeld, en clubkampioen van De Dolfijn. Heel erg mooi! Even uitpuffen op een hek naast mijn trotse supporter, mijn moeder, en het Grote Nagenieten kon beginnen.

De prijsuitreiking geschiedde uiteraard in volgorde van belangrijkheid: eerst de leeftijdsklasses (gefeliciteerd Marijke en Pieter!), dan het overall-podium en tenslotte het belangrijkste nummer, het clubkampioenschap. AT5 deed er 's avonds op het nieuws nog een schepje bovenop door 'Aron Ammers' te vermelden als snelste Amsterdammer. Zoveel eer viel mij nog nooit ten deel!

Maar ook zonder dollen, de prijsuitreiking was klasse en de rest van de wedstrijd nog meer. Chapeau voor de organisatie die er weer in is geslaagd de zwalkende, nietsvermoedende buurtbewoners en toeschouwers niet in aanvaring te laten komen met de boven-de-40-per uur-langsrijdende fietsers en verder ook een strakke wedstrijd heeft neergezet.

Nu op naar Stein voor het NK!

Groeten,
A