Als je het nog niet gelezen hebt, lees dan eerst deel 1 van 2 – Great Expectations!
Aangekomen in het parc fermé miste ik iets essentieels. Mijn fiets. Hij stond in de derde rij, dat wist ik zeker. Maar nu is hij er niet. Langs de rij met fietsen, weer terug. Ah! Daar ligt hij, op de grond. Tot zover de betrouwbaarheid van een elastiekje om het zadel. Die paar seconden zoeken konden er ook nog wel bij. Helm op, startnummer om en weg.
Zodra je op de fiets zit, word je hier begroet door een klim van een meter of 60 omhoog. Niets vergeleken met Alpen of Pyreneeën, maar voor Nederlandse begrippen een leuke klim. Ik stoempte omhoog en vervolgde de weg over glooiende smalle fietspaden.
Op de uiterste hoek van het parcours zag ik Marco. Hij keek om en zag mij ook. Met wat aanzetten kon ik langs hem. Er kwam geen woord uit. Mijn hoofd kookte van frustratie over de zwemdeceptie, en was voorlopig nog niet uitgeraasd. Het enige wat direct onder mijn furie te lijden had, waren mijn banden en het asfalt.
Twee jaar geleden reed ik hier 1:04:30. Met een tussentijd van 15 nogwat na de eerste van 4 ronden moest een verbetering erin zitten. Na 2 ronden begon mijn hoofd wat tot rust te komen, en mijn fietsstijl iets meer te lijken op “gecontroleerd de wedstrijd rijden” dan op “als een dolle de heuvels op en af rammen”. Ronde 3 en 4 gingen iets rustiger, maar nog steeds makkelijk.
Bij het keerpunt had ik gezien dat ik een behoorlijke voorsprong op Marco had opgebouwd. Maar misschien liep hij vandaag wel goed, en ik niet? Gas erop dus met lopen, ook om daar nog een betere tijd neer te zetten dan de laatste keer.
Het lopen voelde makkelijk, maar niet heel snel. Het parcours is er ook niet naar om een echt snelle looptijd neer te zetten. Bij elke doorkomst door het finishgebied vroeg ik angstvallig aan mijn enthousiaste supporterslegioen hoe groot mijn voorsprong was. Voor mij op dat moment nog belangrijk, want een voorsprong van 2 minuten kun je zo kwijt zijn. Voor hen een vreemde vraag, want het waren er ondertussen al 4 of 5.
Met uiteindelijk een langzamere looptijd en eindtijd dan in 2009, maar met een minstens zo grote glimlach bereikte ik de finish. Mijn eerste en laatste triathlonoverwinning van 2011 is binnen.
En dat zwemmen? Ach ja. In koud water zonder wetsuit zwem ik gewoon traag, dat moet ik nu maar accepteren. Er zijn genoeg wedstrijden waar dat geen probleem is. Al is de gouden tip nog steeds van harte welkom!
Foto’s met dank aan (supporter) Aad van Ammers
