Twee jaar geleden sloot ik mijn triathlonseizoen af met de Kristalbadtriathlon in Apeldoorn. Een kwart met 1000m zwemmen in een koud 50-meterbad, 40km fietsen over flink glooiende boswegen en 10km lopen over grotendeels onverharde bospaadjes. Lekker sporten in het bos dus. Vorig jaar was ik helaas te laat met inschrijven. Dit jaar was ik er daarom als de kippen bij.

Wedstrijdvoorbereiding bestaat uiteraard uit trainen, andere wedstrijden doen, materiaal in orde maken, letten op je voeding. Maar ook het bestuderen van de concurrentie. 
Vaak wordt de deelnemerslijst al vanaf het begin op de site van de wedstrijd gepubliceerd. Als je zoals ik al een aantal jaren meedraait in de Nederlandse triathlons, ken je ondertussen redelijk je concurrenten. Je weet welke atleten altijd voor je eindigen, met wie je een spannende strijd aan kunt gaan, en wie je zonder grote tegenslag altijd achter je zou moeten kunnen houden. Voor zover je de atleten niet al een keer in een wedstrijd bent tegengekomen, helpt  Sportranking.nl: een ranking van alle Nederlandse triatleten op basis van vorige uitslagen. Aan de deelnemerslijst kun je dus met een behoorlijke mate van zekerheid zien hoe de verhoudingen liggen.

De deelnemerslijst van Apeldoorn gaf een beeld wat aan de ene kant heel positief is: ik kon hier (net als in 2009) winnen! En aan de andere kant wat minder: zonder grote tegenvallers moest ik hier winnen. Mijn grootste concurrent zou Marco Vernooij zijn, op wie ik na het zwemonderdeel al een voorsprong van zeker een minuut zou moeten kunnen hebben, die ik later nog kon uitbouwen.

Moeten winnen om niet teleur te stellen: dat is in mijn beleving niet de meest uitdagende uitgangspositie. Ik had me dus al ingeprent om me vooral te oriënteren op mijn tijden: alle onderdelen zouden net iets harder moeten kunnen dan in 2009. In Veenendaal ging het fietsen fantastisch, en de laatste weken had ik nog flink aan het zwemonderdeel gewerkt. En misschien zou ik wat frisser van de fiets komen?

Vol vertrouwen over de wedstrijd en gesteund door een driepersoons supporterslegioen bewoog ik me naar de start. Een kleine tegenvaller: in tegenstelling tot andere jaren mocht er niet met wetsuit gezwommen worden. Voor een mager mannetje als ik is dat jammer. Het zou me misschien een halve minuut kosten op het zwemonderdeel. Geen 13:30 maar 14 minuten, zoiets.

Het startschot klonk en we schoten weg. Een man of 8 in de baan, van zeer variërend niveau. Zoals verwacht kon ik voorop zwemmen en ik had weinig last van mensen die ik moest ontwijken.

De eerste blikken op mijn horloge gaven een weinig rooskleurig beeld. Ik zwom boven de 1:30 per 100 meter. Heel anders dan de 1:25 of lager die ik verwachtte te zwemmen. Op dit tempo zou ik boven de 15 minuten uitkomen, en de ervaring leert dat mijn tempo tijdens de race alleen maar langzamer wordt. En dat werd het ook. Ik koelde hoe langer hoe meer af, en kon met geen mogelijkheid meer snelheid maken. De 100-metertijden liepen op naar 1:35 tot zelfs 1:40. Weg idee dat ik sneller zou zwemmen. Dit was ploeteren tot de 20 banen eindelijk voorbij waren.

Na meer dan 16 minuten klom ik – met moeite – het bad uit. Koukleumend en gefrustreerd over mijn tijd, maar ook meer gemotiveerd dan ooit om knetterhard de heuvels op te rijden om deze achterstand weer goed te maken. Marco en een handjevol andere atleten zitten nog voor me – tijd om daar iets aan te doen!

Wordt vervolgd! Misschien spannend voor wie de uitslag nog niet heeft gezien 😉